Έκρηξη

Στους  κλώνους μιας τσιντόνιας    

αιμάτινο  πουκάμισο

κόκκινο βάφει  του χιονιά  το σάβανο.

Σφυρίζει  αγέρας  στα ηφαίστεια  των σπόρων.

Σκάβει  ουρανούς  από   ονόματα  βαριά  

και  την ελπίδα  ταξιδεύει

στις ανθρώπινες πλατείες  

να  κυματίσει  δάκρυ  ψιθυρίζοντας  πατρίδα.

Κι ας μπήγονται καρφιά στις λέξεις.

Κι ας αναδεύονται  στην  τρύπα τους τα ερπετά.

Μ’  ένα Φλεβάρη  να χορεύει  τις  αμυγδαλιές

κι ένα μαχαίρι  κρητικό  στα  χέρια

φιλάει  στο στόμα  η ζωή το φόβο

και  γίνεται  ξανά 

η  έκρηξη.

© Σκουρολιάκου Μαρία

                                                                               Φωτο:  Δημήτρης  Καλπύρης

"Δακρυόεν γελάν"

     Βαδίζεις   δίχως αυταπάτες. Έχεις  κατέβει απ’ το σύννεφο πολύ  καιρό. Τα χέρια σου  χαϊδεύουνε  των αστεριών  τη μνήμη. Νιώθεις  της γης τη μυρωδιά  γεμάτη ονόματα  που  έγραψαν  το σχήμα σου.  Που ταξιδεύουνε   το μέσα αίμα,  σε κήπους   με κορομηλιές και σε  παραθυρόφυλλα  του χρόνου.

       Φωτιές   σε χαιρετούν κι  έφηβες  ώρες.  Οι  εποχές,  σου  βάφουν τα μαλλιά,  χαράζουν στο κορμί σου  ενθύμια.

     Εσύ. Λέξεις, πληγές,  αγάπες,  πρόσωπα,  απώλειες. Στις χούφτες σου  το «δακρυόεν γελάν»   σε  πλοηγεί. Αλλάζουνε  οι μάχες  στόχους. Τα λάθη σου σοφή βροχή. Κερνάς  ευχές και ημερώνεις  πάθη.

      Το καλοκαίρι  φεύγει  ανελέητα. Φυλλοροείς.  Προσφέρεσαι του ανέμου. Οι ρίζες  τώρα  ισοκρατούν  το διάβα σου.

     Με ήλιο πρεσβυωπικό   βλέπεις τις μέρες.  Όμως  των χτύπων   σου  οι μουσικές  παίζουν σε ολάνθιστα λιβάδια. Εκρήγνυνται στις φλέβες  τρυφερά.   Σου επιστρέφουνε  μεταλαβιά  ζωής  μ’ ένα φεγγάρι.

       Βαθιά σ’ άδηλο πέλαγο  οι νεκροί   μιλούν  τα γνωμικά τους.

       Ο δρόμος  περιμένει όπως τον σχεδίασες .

       Στα μέτρα σου.  

 © Σκουρολιάκου Μαρία