Έξω απ' το τζάμι
ο αστερισμός της κυδωνιάς .
Καταμεσήμερο.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwgxdH3UuF7RH__0KTnKhmc7K_DI7gp0f-921BVkmy3DwDfTHNhOFVhuATPb2PTzfEk7WrF2PK5-C_bAu9m7JZDhW_D6RxmxMW5SCHwzqyd8fBlkGiThAv5u02LF_FCmkaB37iXicsxdMc/s1600/6EA48D6DC31C4DC744A4387AC8057900.jpg)
Βαθύριζες ρυτίδες
πρόσωπα δεκαπεντασύλλαβα
πλούσιες διαθήκες μάτια
κι αγάπη εκατονταπυλιανή
το βιός τους.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoThK5lfLJd-ZEOBWsSqOairc5UneuBVERYac18pf_FeyXCdA7xCa-3tgO8x8HGMojU_1rDZ10XXp-V0VG57t_XNLRw7w6KoUQoOWAC-I_kC-TGS62miCqqdSJHSaE1J0pGW2Veo_e1dr3/s1600/f28105633065826e8eeed40f0a59d227.jpg)
Ο κήπος με τα ρόδα έφυγε ξαφνικά.
Σκάβει ο χρόνος την πανσέληνο
φτυαρίζει όνειρα και σκόνη μελαψή
Τα μάτια σου ύστερα γεννούνε άλικα φωνήεντα
που κατεβαίνουνε στους δρόμους των χειλιών
Η θάλασσα που ανεβαίνει επίμονα στα χέρια μου
η θάλασσα πούχει τα μάτια μου ακτή
κι όλο ξεβράζει ονόματα βαθιά
που χέρια τίποτα
κι η άμμος ποτέ πιά κλεψύδρα.
©
Σκουρολιάκου
Μαρία