Αιμορραγούν

Αιμορραγούν  οι  λέξεις
   στα χωρικά  μου ύδατα
μες στις καλπάζουσες σιωπές
μες στις πλατείες  των υγρών ματιών,
στα πεινασμένα χέρια
που απλώνονται,
πάνω σε τάφους ζωντανούς
κι  άλλοτε  αρπάζουν  τις φωτιές
άλλοτε γίνονται φτερά
πιασμένα  με κερί  που λιώνει
απ΄ την απόγνωση.
Στις εσοχές των δρόμων
 ντύνομαι υπόστεγα ,
σκεπάζομαι ντροπή
και τρομαγμένα βλέμματα .
Το αύριο
ψάχνει σε κάδους σκουπιδιών
τον άνθρωπο.



© Σκουρολιάκου Μαρία

Τα παραμύθια του νερού



    Χωρίς  εξήγηση,  μπαίνουν  ασύστολα στο  σπίτι.  Απ΄τα  παράθυρα πηδώντας  κι  από τις πόρτες   άγρια  βηματίζοντας .
     Πατάνε  βάρβαρα στα  παιδικά δωμάτια , κλωτσάνε  τη βιβλιοθήκη , τα  ποιήματα  στους  τοίχους,  σκίζοντας .
    Κόβοντας  το νανούρισμα  . Φτύνοντας  στα  χρωματιστά  νερά της  Κυριακής.     Απ΄την   αυλήξεκόλλησαν   την  καλημέρα .
      Στην  τηλεόραση  ήρθε   ο Κενάν , ο Σουλεϊμάν , η Φατμαγκιούλ,   για να μην έχουνε    οι μέρες  μαύρο . Είχαμε    πανσέληνο ,  με    είσοδο  στον  καρκίνο.     Προβλέψεις   και  συναστρίες   ερωτικές   για τα   πολύχρωμα πτηνά  του  χώρου. 
    Στο μεταξύ , ανθίζουν   ασυγκράτητα , τα φιλανθρωπικά  γκαλά . Βαριά ονόματα   και  πρέσβεις  καλής  θέλησης  που  συνωστίζονται  στη λάμψη  του   Μεγάρου . Κανένας  δεν απόρησε   γιατί  ανθίζουν . Κανείς!
       Στο βυθό  , τα παραμύθια του  νερού  ταξιδεύουν τρυφερά  το  τραγούδι  του τόπου  .
       Στο φως  , ο  Διογένης  παραγγέλνει : '' Μακρυά  απ΄τον ήλιο μου ''.


 

© Σκουρολιάκου Μαρία
















Μουσείο Ακρόπολης. Σαν σήμερα , τέσσερα χρόνια



Κρατηθείτε
Απ΄τα πληγωμένα κορμιά  των αγαλμάτων .
Απ΄τα μάρμαρα
που ταξιδεύουν στους  καιρούς
την αγέραστη  καρδιά της πατρίδας
και με αρχαίες φωνές  στα σπλάχνα τους
αναχαιτίζουν των εισβολέων την ύβρη.
Σκοτεινοί γνώστες
ασελγούν στο σώμα της γλώσσας.
Πυρπολούν  το αύριο του λόγου.
Βαπτίζουν μνήμη τη λήθη
καταβροχθίζοντας το πρόσωπο της γης
που στεγνώνει στην οδύνη .
Κρατηθείτε
από το φως των μαρμάρων .
Καμμιά  Καρυάτιδα  για τους  Ούννους.
















Αγρύπνα

Μίλησε ποιητή.
Μη σε σωπαίνει ο ήχος της κραυγής
μήτε το κρώξιμο της νύχτας
και του φιδιού το σύρσιμο 
γύρω απ΄τ ΄αυγό του .

Αγάπα ποιητή.
Σφίξε τις λέξεις,  ξέπλυνε το αίμα της πληγής.
Το βογγητό του άλλου σώσε.
Σώμα της ερημιάς ,
φέτες καημού ,διαμελισμένο.

Πολέμα ποιητή .
Μη φυλακίζεσαι  στο ψέμα του καιρού,
στο θάμπωμα της λήθης .
Άκου  τ΄αηδόνι,  που  έρχεται απ΄τη γη
και  στην καρδιά της πλάσης , κλαίει.

Αγρύπνα ποιητή .
Όπως το νυχτολούλουδο.
Ο ήλιος , όπως χρυσορρόης πέφτει
και τις σκιές φιλεί  αξεχώριστα.

Μην  κοιμηθείς , μη ξεχαστείς
κι αποτελειώσει ο κόσμος .



© Σκουρολιάκου Μαρία