Οι τυχεροί



Περιφερόμαστε   σε  στάσιμα νερά 
την   ερημιά   φωτίζοντας με  αδιέξοδα τραγούδια 
και  στις οθόνες  ηλεκτρονικές  φωνές 
μας  εκπαιδεύουνε  στην  αγοραία  γνώση.
      
Κανείς  το χάρτη  δεν  κοιτάζει 
με τους  περιφραγμένους  κήπους  των ψυχών.
Δε βλέπει  τις ηφαίστιες  ώρες  που  αχνίζουν .
Τα  κόκκινα  τριαντάφυλλα   που  ανθίζουνε
παράφορα  στην προδομένη   γη .
Τα  ματωμένα  μάτια  που σωρρεύονται
απ΄τη  θανάσιμη  αγάπη  μας  κομμένα .

Στης ελαφρότητας  τις  έγχρωμες  εξέδρες
χειροκροτούμε   κύμβαλους  επαίνους .
Εμείς  , που  δεν μας άγγιξε  ακόμα  η φωτιά
και  της κραυγής  το άγριο  βόλι.
Εμείς  οι   τυχεροί ,  οι  ευτυχείς  ,  οι κάποιοι ....


© Σκουρολιάκου Μαρία
 












Ένα φεγγάρι -ποίημα



      Μες΄τις   εσχατιές   του  πλανήτη  ,  είναι κάτι στιγμές  που η  ομορφιά  ανεβαίνει στα  μέτρα του  ανθρώπου. Φως αδαπάνητο , κρατημένο στο λευκό των αγαλμάτων , σε πτυχές  Παριανού μαρμάρου , σε σκύφους κι αμφορείς , σε κύλικες  και σε κτερίσματα  της αναλλοίωτης    αγάπης . Κι η καρδιά , εκκρεμές  στην  αρχέγονη   λατρεία της   ζωής , δρασκελάει τις  απώλειες  και τα  καθημερινά τραύματα .
      Πανσέληνος του Αυγούστου. Το όλον φως του φεγγαριού , το τελευταίο  του καλοκαιριού ,  με κάτι από πορφύρα ,  αυτή τη νύχτα  δωρισμένο  στα αρχαία  θέατρα , τους αρχαιολογικούς χώρους  , στα ιερά που μας κρατούν  όρθιους.
      Οι  απέρριτες  πέτρες  και τα μάρμαραλούζονται στο  νερό των αιώνων , σε μνήμες  και θυσίες . Η μοναξιά των μνημείων  ζεσταίνει την ερημιά των ανθρώπων  και  η μουσική  ελευθερώνει  αίολο  δάκρυ. Το χτές  και   το  τώρα , τόσο απλά  ρωτούν  για τον  ανώφελο πόνο  του  κόσμου..
       Πανσέληνος  του  Αυγούστου  . Ταξίδια  σε μύθους  της  δικής  μας  γης  με νεράιδες  και  ξωτικά  που βγαίνουν  μόνο για μια νύχτα  και μοιράζουν  χάρες.  Ολοσέληνη   Εκάτη   αποδιώχνει  τις αμαρτωλές  ψυχές . Ο  Ενδυμίωνας αιώνια  στα μάγια  της   κοιμάται.
        Σελήνη  η αγριόμορφη , η Τρίμορφη, η Νυχία , η άλλη Άρτεμις , η αδερφή του  ήλιου.   Ακούς  εκείνες  τις  παλιές φωνές  , τις επικλήσεις   να   κατέβει  ως  τα   χέρια των  ανθρώπων ,  μήπως      και  κλέψουν   λίγη φεγγαρόσκονη   για να γιατρέψουν ότι τους πονά .    Στα  παραμύθια  ακουμπάνε  οι  ψυχές  , για να ονειρευτούν,  ν΄αντέξουνε  της μέρας  τα σκοτάδια .
        Ολόγιομο  φεγγάρι  του  Αυγούστου .  Με  φως γλυκό  που ξεκλειδώνει  τις σκιές  και  αναρριπίζει τις   αισθήσεις . Ένα  φεγγάρι - ποίημα ,  κόκκινο  , ματωμένο , έλκει τα  βλέμματα  σε  ανάταση  και λογισμούς .
       Αχ  ο πολιτισμός,  είναι το δικαίωμα της αξιοπρέπειας ,  οι  ηχηρές σιωπές  των ιερών . Ελλάδα μου , πληγή μου .  Τα  μάτια των παιδιών  ζητούν  απόκριση. Γι αυτή την ομορφιά  που τόσο άδικα  τους κλέβουν κάθε  μέρα  και που βαθιά   στο χρόνο, οι εγγυήσεις της σοφίας  χάραξαν.
     Αυτή  τη  νύχτα  , στις ολόφωτες αρχαιότητες ,  πανσέληνη η Ιστορία   απαντάει  Δελφικά :
           Ένδον σκάπτε.       Ευσέβειαν  φύλαττε.      Ύβριν  αμύνου .
                                           ΥΒΡΙΝ  ΑΜΥΝΟΥ .    


© Σκουρολιάκου Μαρία