Σε κοιτώ
καθώς ντύνεσαι το φθινόπωρο.
Φυλλοβολούν τα χρώματα του προσώπου σου
και των ματιών σταλάζουν οι νεροσυρμές.
Σε κοιτώ
με τα φιλιά χαραγμένα στη φλούδα
και τα γράμματα της
ζωής που κράτησες
ανασταίνοντας γλυκόκαρπα
ονόματα.
Τρισόλβιος με τις
ρίζες στη γη
κι ο χειμώνας
εξοστρακίζεται
στου κορμιού σου
τη βεβαιότητα
που λυγάει του καιρού
και της φθοράς αντιστέκεται.
Στην επέτειο των χρυσανθέμων
ένα μωρό σε βάφτισε
και χιλιάδες
άστρα φωτοβόλησαν
στις διαδρομές των
χεριών σου.
''ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ''
