ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


 
Ο ΦΟΒΟΣ ΜΕ ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΦΩΝΕΣ ΕΦΗΜΕΡΕΥΕΙ (στη στάση περιμένει ένα Ποίημα. Όμως δεν έχω να του δώσω λέξεις)
Βαδίζεις δίχως αυταπάτες. Έχεις κατέβει απ’ το σύννεφο πολύ καιρό. Νιώθεις της γης τη μυρωδιά γεμάτη ονόματα που έγραψαν το σχήμα σου. Που ταξιδεύουνε το μέσα αίμα, σε κήπους με κορομηλιές και σε παραθυρόφυλλα του χρόνου.
Φωτιές σε χαιρετούν κι έφηβες ώρες. Οι εποχές, σου βάφουν τα μαλλιά. Χαράσσουν στο κορμί σου ενθύμια.
Λέξεις, πληγές, αγάπες, πρόσωπα, απώλειες. Στις χούφτες σου το «δακρυόεν γελάν» σε πλοηγεί. Αλλάζουνε οι μάχες στόχους. Τα λάθη σου σοφή βροχή. Ευχές δωρίζεις και ημερώνεις πάθη.
Φεύγει ο χρόνος ανέλπιστα. Φυλλοροείς. Προσφέρεσαι του ανέμου. Οι ρίζες τώρα ισοκρατούν το διάβα σου. Με ήλιο πρεσβυωπικό βλέπεις τις μέρες καθώς των χτύπων σου οι μουσικές θυμούνται ολάνθιστα λιβάδια. Εκρήγνυνται στις φλέβες τρυφερά. Σου επιστρέφουνε μεταλαβιά ζωής με την αγάπη.
Βαθιά σ’ άδηλο πέλαγο οι νεκροί μιλούν τα γνωμικά τους.
Ο δρόμος περιμένει όπως τον σχεδίασες.
Στα μέτρα σου!
[ΤΟ ΜΕΣΑ ΑΙΜΑ; από τη συλλογή Μαρία Σκουρολιάκου ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, εκδόσεις Χάρη Τζο Πάτση 2021]
Στον τίτλο στίχοι από το ποίημα ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ (σελ. 23) «πεντάξενη κραυγή» της ποιήτριας
«Χρόνια του Φόβου. Καρδιές στο χώμα, ψωμί στο σώμα» (σελ. 25) που…
«των αλγεινών στιγμών τις οφειλές.
φορά το μαγικό των στίχων έλυτρο
και πια σωπαίνοντας, ακούει της γης μονάχα τους αρχαίους ήχους…» - (ΒΑΘΙΑ ΝΕΡΑ σελ. 11)
«…Ηδονικές φωνές, εκρήξεις θεϊκές του σώματος,
λέξεις και φθόγγους ελιξίρια,
ενίοτε των πικρών δακρύων το νέκταρ - (ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ σελ. 13)
«ΝΑ ΦΕΓΓΕΙ Η ΕΥΧΗ…» «στιγμές που γονατίζει το κουράγιο κι άλλες που οργισμένο αίμα, πάει να σκοτώσει, της ζωής όλες τις λέξεις…» (σελ. 27)
«Το φως μακριά, σ’ αλλότρια χέρια κατοικεί.
Σε ηφαίστεια σώματα και σε ψυχές που ανθίζουν…» (ΙΣΚΙΟΣ ΟΝΕΙΡΟΥ σελ. 28)
και ο ΠΟΙΗΤΗΣ;
«… είναι ένας δρόμος που τον διαβαίνουν οι καρδιές
… ένας τελάλης στον ορίζοντα να μαρτυρά της γης τους στεναγμούς…
τη μέρα συγκομίζει στίχους, για να σκεπάσει τις πληγές
τη νύχτα φέγγει με κεριά ελπίδας…
με τον καιρό… μικραίνει συρρικνώνεται
γίνεται ένα τόσο δα αστέρι που κατοικεί στη λέξη ΟΥΡΑΝΟΣ (σελ. 33)
 
https://ai2avatongar.blogspot.com/2021/05/blog-post_27.html?fbclid=IwAR1Q9F-L4pV5pYG4-1bN5RxaPP-fsiHbtkLXg-hZxqCTnW5EEDfSmhtKGBQ
 

Νάρκης-Άλγους Δοκιμές
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Μάνα

 

Επιστρέφω απ’ το οδοιπορικό των τελετών.

 Από την πόρτα του Άδη.

Αίματα σταλάζουν οι λέξεις μου

κι ορφάνεψε το ποίημα της καρδιάς.

 

Στων λουλουδιών τα ποτάμια

έμεινες αγκάλιασμα τυφλό.

Να σε κρατήσω πάλευα όπως ήσουν,

μα έγινες το βλέμμα και το σώμα

και το στόμα το κλειστό.

 

Η λέξη άγιος για Σένα

Η λέξη βάλσαμο για Σένα.

Συντρόφισσα της χαράς και του πόνου.

Πυξίδα και φως στου λογισμού τα βήματα.

Λιμάνι της καρδιάς, στοργή άνευ όρων.

Σημάδι λαμπερό

ως την άκρη του χρόνου μου.

 

Τώρα που τρέφομαι με τη λέξη σου μόνο,

τώρα, που σε φωνάζω αναπάντητα,

σε ζητιανεύω στ’ ακροθαλάσσι της ερημιάς

που ξεβράζει τις θύμησες.

Ο άνεμος ψαρεύει τις κραυγές μου

στο δίχτυ των προσκλητηρίων

χωρίς παραλήπτες.

 

Προσφεύγω στη συλλογή των ιερών σου.

Στο μηνολόγιο των ευχών,

στο χτενάκι των μαλλιών,

στις ευλογημένες σου προτροπές.

Σ΄αναζητώ στης αυλής τα τριαντάφυλλα,

στο παγερό ακουστικό του τηλεφώνου.

 

Σε ποιο λουλούδι κρυμμένη μας φυλάς;

Σε ποιο αστέρι φέγγουν τα μάτια σου;

Μ’ ακούς;

Σε ποιο αηδόνι της ρεματιάς η λαλιά σου;

Σε ποια ψυχή ανθοπατείς να φέρω μέλι.

 

Αχ αγάπη, αχ Μάνα

που κήρυττες τις εντολές των αλλήλων.

Αχ ματιά μου

που χώραγες τις συγνώμες της γης.

Αχ νου που καταλάγιαζες

τις πληγές και τα πάθη.

 

Φοράω την ψυχή σου

να ξορκίζω τον Αχέροντα,

με τη στερνή σου ευχή ανέσπερο καντήλι

κι έναν ισόβιο καημό κάνω τρισάγιο

στην ασώματη αιωνιότητα της μορφής σου.

  

''Ακάθιστος Λόγος''

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)