Πλατύφυλλη φωνή

        Είναι μια περασιά  που  περπατάς αλλιώτικα. Θέλω να πω, ανεβαίνοντας        σκαλιά  μητέρας   προς  το άγιο.

   Το πλατύσκαλο,  προσέφερε  τριαντάφυλλα  εκατόφυλλα  και την τενεκεδένια γλάστρα,  με  μια ποδιά    βεγόνιες  ελληνοφυείς,   πλατύφυλλες .   Κάποιες, μετοίκησα  κειμήλιο,    κάθε χειμώνα  τρέμοντας, του πάγου το θυμό.

   Μέσα στη γλάστρα  με τη ροζ βεγόνια  έχω φυτέψει  ένα πλατύφυλλο φιλί. Ασθμαίνουνε οι χτύποι  ως  στην είσοδο  που η πασχαλιά χάιδευε  το παλιό χερούλι.

   Η πασχαλιά,  μετρώντας απουσίες, πενθώντας, έφυγε κι αυτή. Ένας, δυό, τρείς. Και δεν απόμεινε κανένας. Μονάχα τα παλιά εκατόφυλλα τα ρόδα,  που περιμένουνε,  τον ίσκιο μου  γνωρίζοντας, σαν το πιστό σκυλί τον Οδυσσέα.

   Κι η   ροζ βεγόνια  με πλατύφυλλη φωνή  να με ρωτάει για τα παιδιά.

   Να με ρωτάει  για τα χελιδόνια ..

 © Σκουρολιάκου  Mαρία

Ευχές

Αναστάσιμα χρώματα .
Να  στολίσουν τις ώρες  και τις αγκαλιές 
κάθε λαμπρής αντάμωσης.
Να σμίξουν οι καρδιές
και να αποξεχαστούν για λίγο
οι μικρές και οι μεγάλες ξενιτιές.
Ανάσταση !
Με ότι  ελληνικά σημαίνει.
Και Φως.
Δεύτε δώσατε.!

© Σκουρολιάκου Μαρία

 

 

'' Χ ρ ό ν ι α

     Π ο λ λ ά ''

Το δέκατο τρίτο Ευαγγέλιο

Ένας ίσκιος λυγμός  του Απρίλη.
Ένας ήλιος ψαλμός  ικεσία.
Της Δευτέρας επιτάφιοι, της Τρίτης,
ημερών και μηνών  ατελεύτητοι 
με πελώρια καντήλια  φωτιές 
στις εκκλησιές της γης τις παντέρημες.
Ιδού ο Νυμφίος  σταυρώνεται
σε κατασκότεινους καιρούς.
Κανείς δεν κράτησε  αναμμένη 
την καρδιά του.

Ξανά η Άνοιξη μετράει
τα δώδεκα ευαγγέλια  των παθών
ανάμεσα σε πασχαλιές ολάνθιστες
και  εφιαλτικά φιλήματα εξαίσια
κι ούτε προφήτης ούτε Ευαγγελιστής
δεν έγραψε αιώνες τώρα 
το δέκατο τρίτο  ευαγγέλιο 
όπου θ' αναστηθεί  η αγάπη.

Ένας ίσκιος λυγμός  του Απρίλη 
ένας ήλιος ψαλμός και κραυγή.

© Σκουρολιάκου Μαρία

 

Φύσηξε αλλιώς τον Αίολο

      Αλλιώτικες τούτες οι μέρες. Κτερίσματα και Αλεξανδρινές  φωνές που επιστρέφουν .
Παρασκευές των Χαιρετισμών με τα ''Υπερμάχω'' ν΄ανοίγουν μονοπάτια στην ψυχή.  Τριγύρω οι δαίμονες γυρεύουν σάρκες . Προστάζουν, κάθε  που απογυμνώνεσαι να περπατάς του ερπετού .
      Κατηφορίζουνε οι ώρες στο φως του εσπερινού . Στους δρόμους , οι σκιές  είναι μητέρες που φέρνει αντάμα της η Παναγιά , να ξεπονάνε κάθε Άνοιξη τα σπλάχνα τους. Δεν τις θωρείς μόνο τις νιώθεις απ΄το χάδι του αγέρα . Τις αναπνέεις στο αγιόκλημα. Στο μωβ της πασχαλιάς. Με το κεφάλι τους γερτό σαν τη Γλυκοφιλούσα.  Σχήμα αγκαλιάς που ξενιτεύτηκε . Το ψάχνουμε σ΄όλα τα φαναράκια που  ανατριχιάζουν. Από  το  ένα του Διογένη  μέχρι του Νυμφίου τα μετρημένα  και της  Μεγάλης Παρασκευής τα νηπενθή που έρχονται ....
     Η υπόσχεση της Ανάστασης   ταξιδεύει  τη  γη  και μονάχα  στον πολύπαθο της  πλάσης , του Παράδεισου του εξόριστο , με το κόκκινο μήλο στα χέρια , στον άνθρωπο , του γυρίζει την πλάτη.
Γιαυτό , σαν τη βλέπεις να φεύγει , τρέξε  ξοπίσω της  να την προφτάσεις.

 
     ''Τη Υπερμάχω'' και η γνώση τρομαγμένη , καθώς εντός των τειχών της πόλης,  οι  Ά-βαροι .
Χαίρε  η Ακάθιστος ψυχή , στη φλόγα του κεριού  κι ας είναι σ΄εκκλησιά ανώνυμη, σ΄εκείνη την εικόνα που καπνίστηκε  από λόγων και έργων  πυρκαγιές.  Εκεί , ο  ελάχιστος , εσύ, το πιό μικρό χαμομηλάκι , να μυρώνεις τα πέλματα του αχειροποίητου , εκεί που τα σημάδια απ΄τα καρφιά  κάθε που ξημερώνει  μπήγονται στα όνειρα .
    '' Με  την καρδία  ''μελωδούνε της πάλαι  Μεγάλης Ελλάδας , οι Γκραικάνοι .  Εδώ  εν σκότει , κίτρινος Απρίλης  κατέρχεται με την άφρονα σκόνη,  λασπώνοντας  τη φωτιά του Ήφαιστου, τους ρόδακες της Θήρας , τις απέριττες βραχοκκλησιές του Αιγαίου. Κλαίουσα η Μονοβασιά στου Μύρτου το πέλαγο.  Βεργίνα ,  μέλισσα χρυσή από του τάφου .  Μυστράς και  Όλυμπος   κι  Αγια Σοφιά εις τους αιώνες. Άχραντοι κίονες, δεσίματα θαυμάτων και εκμαγεία. Τα μέλη τους θρηνούν τ΄αγάλματα ,  στων ασελγούντων τα μουσεία.
     Χαίρε η Παντάνασσα  πατρίδα μάνα , από σταυρό τα μάτια  υψώνοντας.''
     Γιέ μου , φύσηξε αλλιώς  τον Αίολο .  Με την καρδία . Με την καρδία !!!

                                                                              ( Α΄δημοσίευση ,Απρίλης 2013)

© Σκουρολιάκου Μαρία

 

Aπρίλης

                                                  «Έαρ μικρό  έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο»

                                                                                                      Ν. Καρούζος

 Θέλω να σου μιλήσω 
 με τις συναυλίες των ελαιώνων

 και με την παράταξη των παλιών βιβλίων

 που ανάστησαν τον κόσμο.

 Χρειαζόμαστε του  ανθρώπου  την  έγερση,

τις περγαμηνές της γης,  

που σοφά μαθήτευσαν της ζωής το μυστήριο.

Ποτάμια ονόματα

και φωνές βελανιδιές 

και των θεών τα χρήσιμα σκεύη

για να πλαστεί η λήκυθος της ομορφιάς.

Το κουτί της Πανδώρας χάσκει.

Σε παρακαλώ, μην τους αφήσεις

να λιώσουν το χρυσό της καρδιάς σου.

Κράτα τις λέξεις σου σε θερμοκρασία γόνιμη

γιατί πληθαίνουν οι ξέρες 

και στο  νου μάζευε το περίσσιο  φως,

για τις λερναίες νύχτες.

Γύμνασε την προσευχή

στα άδυτα της αγάπης και ιεροφάντης γίνε

της ελπίδας.

© Σκουρολιάκου Μαρία