Ένας κόσμος

                                      "Τι  ξύνει ο ουρανοξύστης; Τον ουρανό;" 

                                                                  Αναστάσης

 Ένας κόσμος απέραντος  είσαι

με φωνές μυστικές,   με άγνωρους ήλιους

κι  εγώ  μια τελειωμένη αλφαβήτα

που ψάχνω τις δικές σου λέξεις να μιλήσω.

Ένας  κήπος   απέριττος  είσαι

με κρουστά τριαντάφυλλα

και τετράφυλλη χλόη

που  ταΐζεις  τα  χρώματα της αυγής

με τα μάτια σου,

που φωτίζεις τις ώρες  με ποιήματα άπιαστα.

Με τον άγιο θυμό σου

φυσάς τους χειμώνες

ανεμίζεις σα φεύγεις  τα μικρά  «σ’αγαπάω»

μουσκεμένα στα χέρια μου  αστεράκια,

που φέγγουν  τις παλίρροιες  νύχτες.

Ένας   τόπος  ολόλαμπρος είσαι

που σε ψάχνουν θεριά

να ορίσουν το χάρτη σου

και φοβάμαι   για τους ήλιους  σου,

τα λουλούδια , τα χρώματα.

Για το βλέμμα σου τρέμω, τη βαθιά σου ψυχή,

όταν όλα 

θα σου δείχνουν το σκοτάδι  για φως.

Θα σου δείχνουν τα μικρά «σ’αγαπάω»

για εχθρό σου . 

© Σκουρολιάκου Μαρία

Πανσέληνος του Αυγούστου

     Μες  στις   εσχατιές   του  πλανήτη,  είναι κάτι στιγμές  που η  ομορφιά  ανεβαίνει στα  μέτρα του  ανθρώπου. Φως αδαπάνητο , κρατημένο στο λευκό των αγαλμάτων, σε πτυχές  Παριανού μαρμάρου , σε σκύφους κι αμφορείς , σε κύλικες  και σε κτερίσματα  της αναλλοίωτης    αγάπης. Κι η καρδιά , εκκρεμές  στην  αρχέγονη   λατρεία της   ζωής , δρασκελάει τις  απώλειες  και τα  καθημερινά τραύματα .

      Πανσέληνος του Αυγούστου. Το όλον φως του φεγγαριού , το τελευταίο  του καλοκαιριού ,  με κάτι από πορφύρα,  αυτή τη νύχτα  δωρισμένο  στα αρχαία  θέατρα, τους αρχαιολογικούς χώρους , στα ιερά που μας κρατούν  όρθιους.

      Οι  απέρριτες πέτρες  και τα μάρμαρα  λούζονται στο  νερό των αιώνων  σε μνήμες  και θυσίες . Η μοναξιά των μνημείων ζεσταίνει την ερημιά των ανθρώπων  και  η μουσική  ελευθερώνει  αίολο  δάκρυ. Το χτές  και   το  τώρα , τόσο απλά  ρωτούν  για τον  ανώφελο πόνο  του  κόσμου..

       Πανσέληνος  του  Αυγούστου  . Ταξίδια  σε μύθους  της  δικής  μας  γης  με νεράιδες  και  ξωτικά  που βγαίνουν  μόνο για μια νύχτα  και μοιράζουν  χάρες.  Ολοσέληνη   Εκάτη  που αποδιώχνει  τις αμαρτωλές  ψυχές . Ο  Ενδυμίωνας αιώνια  στα μάγια  της   κοιμάται.

      Σελήνη  η αγριόμορφη , η Τρίμορφη, η Νυχία , η άλλη Άρτεμις , η  αδερφή του  ήλιου.   Ακούς  εκείνες  τις  παλιές φωνές  , τις επικλήσεις   να   κατέβει  ως  τα   χέρια των  ανθρώπων ,  μήπως      και  κλέψουν   λίγη φεγγαρόσκονη   για να γιατρέψουν ότι τους πονά . Στα  παραμύθια  ακουμπάνε  οι  ψυχές , για να ονειρευτούν,  ν΄αντέξουνε  της μέρας  τα σκοτάδια .

        Ολόγιομο  φεγγάρι  του  Αυγούστου .  Με  φως γλυκό  που ξεκλειδώνει  τις σκιές  και  αναρριπίζει τις   αισθήσεις. Ένα  φεγγάρι - ποίημα ,  κόκκινο, ματωμένο,  έλκει τα  βλέμματα  σε  ανάταση  και λογισμούς .

       Αχ  ο πολιτισμός,  είναι το δικαίωμα της αξιοπρέπειας,  οι  ηχηρές σιωπές  των ιερών. Ελλάδα μου, πληγή μου . 

    Αυτή  τη  νύχτα , στις ολόφωτες αρχαιότητες ,  πανσέληνη η Ιστορία   απαντάει  Δελφικά :

           Ένδον σκάπτε.       Ευσέβειαν  φύλαττε.      Ύβριν  αμύνου .

                                          ΥΒΡΙΝ  ΑΜΥΝΟΥ .  

© Σκουρολιάκου Μαρία