Έξω απ' το τζάμι
ο αστερισμός της κυδωνιάς .
Καταμεσήμερο.
Βαθύριζες ρυτίδες
πρόσωπα δεκαπεντασύλλαβα
πλούσιες διαθήκες μάτια
κι αγάπη εκατονταπυλιανή
το βιός τους.
Ο κήπος με τα ρόδα έφυγε ξαφνικά.
Σκάβει ο χρόνος την πανσέληνο
φτυαρίζει όνειρα και σκόνη μελαψή
Τα μάτια σου ύστερα γεννούνε άλικα φωνήεντα
που κατεβαίνουνε στους δρόμους των χειλιών
Η θάλασσα που ανεβαίνει επίμονα στα χέρια μου
η θάλασσα πούχει τα μάτια μου ακτή
κι όλο ξεβράζει ονόματα βαθιά
που χέρια τίποτα
κι η άμμος ποτέ πιά κλεψύδρα.
©
Σκουρολιάκου
Μαρία