Το βλέμμα

Παντού μυρίζει σώμα ανθρώπινο
κι αλλόκοτη αιθαλομίχλη.
Μα τίποτα δε φαίνεται αφύσικο.
Μόνο οι φωνές των αγγελοκρουσμένων
που τραγουδούν ηλεκτρισμένες λέξεις,
καίνε το φόβο τους να ζεσταθούν
κι άλλοτε γίνονται πουλιά,
πέφτουν απ’ τα παράθυρα στη γη
βάφοντας κόκκινη τη μέρα
μήπως φυτρώσει
εκείνο  το παλιό το βλέμμα.
Τότε, πριν γίνουμε αθώοι.
 © Σκουρολιάκου Μαρία