Τ’ ολόγιομο φεγγάρι πάλι απόψε θα
τρυγήσει, του κόσμου τον πολεμικό χορό.
Το πετρωμένο αίμα, τα βλέμματα που
στάζουν ανελέητα φαρμάκι του καιρού,
πάνω στις ώρες.
Για τον αυριανό τον ήλιο θα μονολογεί που θα φωτίσει της αυγής τους πεπρωμένους.
Θ’ ανάψει στα σώματα του πόθου τον πιο ηδονικό χρησμό.
Στα σκοτεινά πελάγη θα συλλέξει
τις ικετήριες σκιές όσων βυθίστηκαν
γιατί τα βράδια εκείνα ήτανε μισό.
Κραυγές θ’ αδειάζει στους γκρεμνούς
που οι λύκοι μοναχά θ’ ακούνε.
Θα πει μια καληνύχτα στους θεούς και στ’ ακριβά τους δώρα τα αιώνια.
Τον ύπνο του μωρού θα νανουρίσει για να κοπάσει των ανθρώπων τους λυγμούς.
Θα πέσει ύστερα στης παλίρροιας την κοίτη, παλεύοντας μάταια να σβήσει, της μαχαιριάς το κοκκινόμαυρο πανί.
''ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΩΜΑ''
