Δεν έχω

Ανθρώπινο ποτάμι
μες στην άσφαλτο
πεντάξενη σιωπή
κι ο φόβος
με ανεπίδοτες φωνές
εφημερεύει.
Στη στάση
ένα ποίημα περιμένει
κι εγώ
δεν έχω να του δώσω λέξεις.
Μικρό παιδί
στο άδειο στυλωμένο.
Τα λυπημένα χέρια του
φωτιές και στάχτες.
Τα μάτια του
ποίημα χρωματιστό
που κλαίει.

''ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΩΜΑ''