Περίλυπη άνοιξη, δακρυόεσσα
και στις καρδιές σωπαίνουν οι καμπάνες.
Κομμάτια ο ήλιος διασπείρεται
σε ίσκιους ανελέητους και κρότους.
Στη γεμάτη πρόσωπα έρημο
πεδία βολής
μ' αληθινούς στόχους δοκιμάζουν.
Ύστερα θα ‘ρθουνε ντυμένοι άνθρωποι
για να δωρίσουν υποσχέσεις
και ανοικοδόμηση.
Τις αλγεινές μέρες θα στολίζουν
με περίτεχνες παγίδες.
Στη θέση των ερείπιων ονείρων
σπίτια και ναούς θα χτίσουν.
Μόνο το φως
που δεν πιάνεται στα δάχτυλα
θα ταξιδεύει στις πρόσφυγες ελπίδες
θάλποντας τη σιωπή της λευτεριάς
εξορισμένης στου σπαθιού την κόψη.
Θα περιμένει
στη μνήμη των λέξεων
και στης οργής τα συναξάρια
το σύνθημα.
''ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ''
