Έτσι καθώς πέφτουν στη γη τα φύλλα του
Νοέμβρη έρχονται μουσικές απ' τα παλιά, κολλάνε οι μελαγχολίες στα ματόκλαδα
και γίνονται μικρές θολές σταγόνες. Ύστερα
πέφτουν στης ψυχής το χώμα, βαθιά, να βρέξουνε τα χείλη, των, που έφυγαν
και οι φωνές τους βγαίνουνε στου νου τ' αλώνια. Στιγμές που γονατίζει το κουράγιο
κι άλλες που οργισμένο αίμα πάει να
σκοτώσει όλες της ζωής τις λέξεις.
-Ρε μάνα δε μπορώ.
-Μπορείς. Θα σε συντρέξω.
Έβαζε το κεφαλοδέσι και έδειχνε χαμογελώντας την καρδιά.
Κι άναβε το καντήλι ξημερώνοντας πρωτομηνιά, να φέγγει η ευχή όλο το μήνα.
Να φέγγει η ευχή.
-Ρε μάνα δε μπορώ.
-Μπορείς. Θα σε συντρέξω.
Έβαζε το κεφαλοδέσι και έδειχνε χαμογελώντας την καρδιά.
Κι άναβε το καντήλι ξημερώνοντας πρωτομηνιά, να φέγγει η ευχή όλο το μήνα.
Να φέγγει η ευχή.
''ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΩΜΑ''
