Την άγια νύχτα οι περιούσιοι της ύλης θ' αστράφτουν πάλι.
Την ίδια νύχτα θα βάφουνε τη γη άνθρωποι –αστέρια. Παιδιά άλλου θεού που κάνουν κλήσεις
αναπάντητες, σε πόρτες σφαλιστές.
Χάσαμε το
Δεκέμβρη της Γέννησης. Χιλιάδες φάτνες παντέρημες. Στους κάδους με τα
περισσεύματα ζωής, στα βρώμικα κράσπεδα που κουρνιάζουν πεινασμένα πουλιά,
στους θανάτους που σταματημό δεν έχουν.
Χάσαμε το
αστέρι μας. Αυτό που ψάχναμε στον ουρανό της αθωότητάς μας, όταν γινόμαστε
άγγελοι και μάγοι στα όνειρά μας, για το μικρό Χριστό που σώθηκε απ’ τη σφαγή.
Γιατί είχαμε τη χαρά της άγνοιας. Τώρα που μάθαμε το αστέρι άλλαξε πορεία.
Μεσαίωνας στα όνειρα και χρόνος πέτρινος, μας γονατίζει.
Ο μαγικός
χρόνος των Χριστουγέννων απλώνει πάνω στον πραγματικό και τον σκεπάζει τραγικά.
Επίπλαστη χαρά αφού ο Ηρώδης είναι εδώ. Γυρνάει στα εκθαμβωτικά κέντρα των
εξουσιών και υπογράφει θρήνους. Κι όταν θα σβήσουν τα πληθωρικά λαμπάκια της
γιορτής θα μείνει πάλι η γύμνια των αναίσθητων ωρών. Η πλάνη και η ερημιά του
αληθινού σε μια εικονική «επί γης ειρήνη».
Εδώ όμως
είναι και το άλλο φως. Αυτό που λάμπει στων παιδιών στα μάτια, σαν θα
χτυπήσουνε την πόρτα μας, να μας θυμίσουν τα αμάραντα λουλούδια της παράδοσης.
Να μας ξυπνήσουνε τα χρόνια μας, όταν τα χέρια μας γέμιζαν με καρύδια, μήλα και
υποδιαιρέσεις της δραχμής.
Το φως, που
περιμένει στων γονιών τα παιδεμένα πρόσωπα για μια ζεστή αγκαλιά, στων
συνανθρώπων την υπομονή για μια στιγμή ελπίδας.
Γιατί η
ιστορία των Χριστουγέννων, αποκαλύπτει ότι είναι χάρτινες οι ευχές, σαν είναι
μόνο λέξεις.
Ας ελπίσουμε
λοιπόν ουτοπικά, σαν ποιητές. Ας πιστέψουμε σ’ αυτό το φως που σηματοδοτεί κάθε
γέννηση.
Κι ας
παλέψουμε γι’ αυτό με την καρδιά μας.
Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά!
Μαρία Σκουρολιάκου
