Μνήμες απλώνουν τα χέρια στις γυρισμένες πλάτες. Μισοτελειωμένα ποιήματα γυρίζουν στον ήλιο, ελεύθεροι πολιορκημένοι. Οι λέξεις βιάζονται, η αγάπη επί ξύλου, οι άνθρωποι πέτρινα ονόματα, εκεί στο χώμα. Μια μήτρα φως ελπίζουν οι πάσχοντες. Ανάβουν κορμιά, σκεπάζουν τις κραυγές χορεύοντας οι λύκοι. Στο βάθος Νέμεση και δίκοπη προφητεία.
Ταξίδια από τον Ήλιο μέχρι τον Πλούτωνα, ενδιάμεσοι σταθμοί καρδιές, αισθήματα συνθήματα. Αιώνες αίολοι κι η παλίνδρομος αρμονία μακριά.
Μα εσύ, μη σταματάς να πιστεύεις στο δυνατό αδύνατο, μην πάψεις να ελπίζεις στο ανέλπιστο. Να κόβεις τριαντάφυλλα κι ας ματώνεις. Να κάνεις σημαίες το αίμα, να προλάβεις τον χαμό.
''ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ''
Φωτο. Δ.ΚΑΛΠΥΡΗΣΦωτο: Δ.ΚΑΛΠΥΡΗΣ