Την άγια νύχτα, θα λάμψουν πάλι εκτυφλωτικά, οι περιούσιοι της ύλης. Την ίδια νύχτα, πεφταστέρια-άνθρωποι, θα σβήνουν, της ζωής αζήτητοι. Παιδιά άλλου θεού θα κάνουν κλήσεις αναπάντητες, στις πόρτες του συστήματος. Θα καίγονται παλεύοντας να ζεσταθούν.
Χάσαμε το Δεκέμβρη της Γέννησης στους ατέλειωτους θανάτους. Χάσαμε το αστέρι μας. Αυτό που ψάχναμε στον ουρανό της αθωότητάς μας, όταν γινόμαστε άγγελοι και μάγοι στα όνειρά μας, για το μικρό Χριστό που σώθηκε απ’ τη σφαγή. Γιατ’ είχαμε τη χαρά της άγνοιας. Τώρα που μάθαμε, το αστέρι άλλαξε πορεία. Μεσαίωνας στα όνειρα και χρόνος πέτρινος, μας γονατίζει. Απλώνεται πάνω στον μαγικό των Χριστουγέννων και τον σκεπάζει τραγικά, αφού ο Ηρώδης είναι εδώ και υπογράφει θρήνους.
Εδώ όμως, είναι και το άλλο φως, που λάμπει στων παιδιών τα μάτια κι ας μην χτυπήσουνε φέτος την πόρτα μας, να μας ξυπνήσουνε τα χρόνια, όταν τα χέρια μας γέμιζαν με καρύδια, μήλα και υποδιαιρέσεις της δραχμής. Το φως, που περιμένει στων γονιών τα πρόσωπα για μια ζεστή αγκαλιά, που ίσως δεν θα γίνει. Είναι των φίλων τα μηνύματα με κείνο εκεί το αχ και με τα σύμβολα που γράφουν το μαζί από μακριά. Είναι των πονεμένων η σιωπή που μέσα μας ουρλιάζει.
Αυτό το φως, που όταν τα πληθωρικά ηλεκτρικά λαμπάκια σβήσουν, θα αναδείξει των αναίσθητων ωρών τη γύμνια. Την πλάνη και την ερημιά του αληθινού, σε μια εικονική «επί γης ειρήνη».
Γιατί η ιστορία των Χριστουγέννων με τη συμβολική αναγωγή, αποκαλύπτει τις συνέπειες του κακού. Κι ότι είναι χάρτινες οι ευχές, σαν είναι μόνο λέξεις.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ουτοπικά, σαν ποιητές.
Ας πιστέψουμε στην αντίστροφη μέτρηση που σηματοδοτεί κάθε γέννηση.
Ας σταθούμε στο φως. Κι ας παλέψουμε γι’ αυτό με την καρδιά μας.
Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά!
Μαρία Σκουρολιάκου
