Του Μάη



                           «όλο το κόκκινο στις μέρες μας
                                       είναι αίμα» (Γιάννης Ρίτσος)  
                                                                              
Ο Μάιος με παπαρούνα  στο  πέτο
εμφιαλώνει   τις  μνήμες.
Τοίχοι  σφιχτή αγκαλιά με το χορτάρι
και ιερές σιωπές  στη διαπασών.
Στων ρολογιών τις επετείους
η μνήμη  αλάθευτη τα πρόσωπα  μετράει.
Κι αγκαλιάζω πεδίο  βολής.
Μέσα σε τόσο  φως πόσοι  θάνατοι Θεέ μου!
Μέσα σε τόσο  ξενιτεμό
πόση  αγάπη, πολύτιμα  εμβάσματα!

''ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ  ΛΟΓΟΣ''





















 

Βυζαντινές φωνές



Τούτες οι μέρες
μας φυσάνε στην ψυχή
βυζαντινές φωνές
κι εσπερινούς.
Τις νύχτες,
οι σκιές είναι μητέρες
που φέρνει αντάμα της η Παναγιά,
να ξεπονάνε κάθε άνοιξη
τα σπλάχνα τους.
Δεν τις θωρείς
μόνο τις νιώθεις απ’ το χάδι του αγέρα.
Τις αναπνέεις στο αγιόκλημα
και μες στο μωβ της πασχαλιάς.
Με το κεφάλι τους γερτό
σαν τη Γλυκοφιλούσα.

Σχήμα αγκαλιάς που ξενιτεύτηκε
στα φαναράκια που κρυώνουν
από το ένα του Διογένη
ως του Νυμφίου τα μετρημένα
και της Μεγάλης της Παρασκευής
τα νηπενθή.


Μια στρατιά ξυπόλυτοι Χριστοί
μ’ ένα ''γιατί''
χτυπούν της γης τα ρόπτρα.
Η Ανάσταση
θρηνεί διαμελισμένα όνειρα
και δακρυσμένη φεύγει
για τον άλλο Απρίλη.


''ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΩΜΑ''
Α΄δημοσίευση''Φρέαρ''











Πικρή επετηρίδα




   Ασθμαίνουσα η  ψυχή, ξεφυλλίζει  ερίτιμα αρχεία. Λεπτή φαγεντιανή, δαμάσκο και   ατλάζι.
    Της  πασχαλιάς  μωβ άρωμα. Σύννεφα νυχτοπούλια  στου  καιρού  το ανεμολόγιο. Ατέρμον  του νου η  γλώσσα, κάθε γραμμένο ιχνηλατεί.
      Ήχοι του πόνου, πέτρα  μνήμη, άγρια  περάσματα.
      Μάτια της τρυφεράδας  και της  ανοιχτής  πληγής.   Αισθήματα   γερμένα   και   σώματα τριγμένα από τη στέρηση.  Ζώντας για χρόνια σε παλίρροιες σπαραγμών.   Ζυμώνοντας το φως  με  θραύσματα και ερείπια. Υψώνοντας  το δισκοπότηρο  στο  αύριο.
      Σας ακούω,  όταν  τις νύχτες  περπατάτε  πίνοντας  το  κρασί  της Νέκυιας  στην  εγκοπή του  χρόνου. Όταν ανάβετε στο διάκενο  λυσίπονες σιωπές μέχρι την πόρτα.
     Μέχρις εκεί  που η αλήθεια, μισή από πάντα,  όλο συντρίβεται  κι όλο στο καταπέτασμα  στοιχειώνει.
     Εκεί,  που η ζωή,  γίνεται  ''χτες''  ανέκκλητα  και συμπληρώνει αγέρωχος   ο θάνατος,  την πιο  ανομολόγητα  πικρή  επετηρίδα.
    Από  λεπτή φαγεντιανή, δαμάσκο  και  ατλάζι.

 ''ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΩΜΑ''