Ο Δεκέμβρης της Γέννησης


     Την άγια νύχτα οι περιούσιοι της ύλης θ' αστράφτουν πάλι. Την ίδια νύχτα θα βάφουνε τη γη άνθρωποι –αστέρια.  Παιδιά άλλου θεού που κάνουν κλήσεις αναπάντητες, σε πόρτες σφαλιστές.
     Χάσαμε το Δεκέμβρη της Γέννησης. Χιλιάδες φάτνες παντέρημες. Στους κάδους με τα περισσεύματα ζωής, στα βρώμικα κράσπεδα που κουρνιάζουν πεινασμένα πουλιά, στους θανάτους που σταματημό δεν έχουν.
    Χάσαμε το αστέρι μας. Αυτό που ψάχναμε στον ουρανό της αθωότητάς μας, όταν γινόμαστε άγγελοι και μάγοι στα όνειρά μας, για το μικρό Χριστό που σώθηκε απ’ τη σφαγή. Γιατί είχαμε τη χαρά της άγνοιας. Τώρα που μάθαμε το αστέρι άλλαξε πορεία. Μεσαίωνας στα όνειρα και χρόνος πέτρινος, μας γονατίζει.
    Ο μαγικός χρόνος των Χριστουγέννων απλώνει πάνω στον πραγματικό και τον σκεπάζει τραγικά. Επίπλαστη χαρά αφού ο Ηρώδης είναι εδώ. Γυρνάει στα εκθαμβωτικά κέντρα των εξουσιών και υπογράφει θρήνους. Κι όταν θα σβήσουν τα πληθωρικά λαμπάκια της γιορτής θα μείνει πάλι η γύμνια των αναίσθητων ωρών. Η πλάνη και η ερημιά του αληθινού σε μια εικονική «επί γης ειρήνη».
     Εδώ όμως είναι και το άλλο φως. Αυτό που λάμπει στων παιδιών στα μάτια, σαν θα χτυπήσουνε την πόρτα μας, να μας θυμίσουν τα αμάραντα λουλούδια της παράδοσης. Να μας ξυπνήσουνε τα χρόνια μας, όταν τα χέρια μας γέμιζαν με καρύδια, μήλα και υποδιαιρέσεις της δραχμής.
    Το φως, που περιμένει στων γονιών τα παιδεμένα πρόσωπα για μια ζεστή αγκαλιά, στων συνανθρώπων την υπομονή για μια στιγμή ελπίδας.
    Γιατί η ιστορία των Χριστουγέννων, αποκαλύπτει ότι είναι χάρτινες οι ευχές, σαν είναι μόνο λέξεις.
    Ας ελπίσουμε λοιπόν ουτοπικά, σαν ποιητές. Ας πιστέψουμε σ’ αυτό το φως που σηματοδοτεί κάθε γέννηση.
     Κι ας παλέψουμε γι’ αυτό με την καρδιά μας.
                     Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά!

Μαρία Σκουρολιάκου 



    


Εκτάκτως ερριμμένα


Μέτοικος είσαι.
Κι αγοράζεις 
ένα θραύσμα ήλιου
με κάρτα αορίστου διαδρομής.

''Ακάθιστος λόγος''

 






Λάμπουν


Το γκρίζο με πληγώνει της πόλης
με τα πολύχρωμα
θλιμμένα ξέφτια – βλέμματα.
Λεηλατημένο  λούνα  παρκ.

Απόγνωση, φωνές που αστράφτουν
Άλλοι, στα δυο κομμένοι  σιωπούν.

Γύρω στη σκοτεινή πλατεία
πλάι  σε πόρτες  λάγνες   που καλούν,
επιγραφές  λάμπουν  χαρούμενες.
«Αγοράζω χρυσό, λίρες, κοσμήματα.
 Άμεσα  μετρητά.».

Λάμπουν της  δυστυχίας   οι πόρτες…

''ΧΡΩΜΑ ΑΥΡΙΟ''























Να φέγγει η ευχή


       Έτσι καθώς πέφτουν στη γη τα φύλλα του Νοέμβρη έρχονται μουσικές απ' τα παλιά, κολλάνε οι μελαγχολίες στα ματόκλαδα και γίνονται μικρές θολές σταγόνες. Ύστερα  πέφτουν στης ψυχής το χώμα, βαθιά, να βρέξουνε τα χείλη, των, που έφυγαν και οι φωνές τους βγαίνουνε στου νου τ' αλώνια. Στιγμές που γονατίζει το κουράγιο κι άλλες που οργισμένο αίμα  πάει να σκοτώσει όλες της ζωής τις λέξεις.
      -Ρε μάνα δε μπορώ.
      -Μπορείς. Θα σε συντρέξω.
      Έβαζε το κεφαλοδέσι και έδειχνε χαμογελώντας την καρδιά.
      Κι άναβε το καντήλι ξημερώνοντας πρωτομηνιά, να φέγγει η ευχή όλο το μήνα.
      Να φέγγει η ευχή.
      
   ''ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΩΜΑ''


ΕΡΤ ΒΟΛΟΥ ''ΧΡΩΜΑ ΑΥΡΙΟ''

ΕΡΤ ΒΟΛΟΥ
Η εκπομπή "Δρώμενα και Αναφορές της Πέμπτης 20 Σεπτεμβρίου 2018 με την Βίκυ Καποτά στην ΕΡΤ Βόλου και την ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ

Έχει ο αχινός καρδιά;


Ένα παιδί κωπηλατεί, αναβάλλοντας το τέλος κι ο θεός των ματιών του, όστρακα, βότσαλα, κοράλλια, θαύματα, παραμυθία.
Μισές λέξεις σεργιανίζουν στην αλμύρα, διώχνοντας κύμα το κύμα ολόκληρες προτάσεις, που στοίχειωσαν τις ώρες μας και χάσαμε τα καλοκαίρια, όταν ήταν τα φύκια άλικα, τυλιγμένα στα ρίγη της ασθμαίνουσας επαφής. Όταν χαράσσαμε στη φλούδα της μουριάς τη γεωμετρία των ονομάτων κάτω από ηλιόφωτες νύχτες και μέρες πανσέληνες.
ιαγιά έχει ο αχινός καρδιά;
-Την κρύβουν τα αγκάθια του, μωρό μου.
-Κι οι άνθρωποι έχουν κι αυτοί αγκάθια γύρω απ' την καρδιά τους;
-Πολλά. Όμως εσύ θα βλέπεις μόνο την καρδιά. Τ’ αγκάθια, θα τα βγάζεις ένα - ένα με την αγάπη.
Τ’ ακούς μωρό μου; Με την αγάπη .....!!

 
''ΧΡΩΜΑ ΑΥΡΙΟ'' 2015