Στους δρόμους των πληγών

Κοιμήσου.

Θα σε νανουρίσω τους άρτους του Χριστού

και τα χειλάκια σου θα βρέξω δάκρυ

κι αγάπη αχώρητη.

Αυτή που λέει το άγραφο τραγούδι.

Αυτή που 'ναι πολύ βαθιά στα μάτια σου,

που ικετεύει τα φαρμακερά μας χέρια

κι απλώνει ακατάσχετες φτερούγες 

στους δρόμους των πληγών. 
© Σκουρολιάκου Μαρία

Δελφικό νερό

Γι' αυτό 
πες όχι στους Δαναούς 
και στη μαγεία της ζωής δώρισε τις ώρες 
που αποδήμησαν στις εύκρατες συνειδήσεις. 
Τούτα τα υψωμένα χέρια δέσε γροθιά. 
Ανάβαση στο άρμα του Ηνίοχου και
''Πέρας επιτελεί μη αποδειλιών''!
''Ύβριν αμύνου''!
'’Υβριν μίσει''!
                                                                                                        
''Ακάθιστος λόγος''

Δελφοί: Φωτο Κωνσταντίνος Μπούρας

  

Καλοκαίρι

        Το αίμα της Ανατολής ρούχο στην πλάτη των βουνών. Απέραντη κηλίδα στο σώμα της θάλασσας. Νυσταγμένα μάτια στον καθρέφτη του ορίζοντα με την κόκκινη σημαία της καρδιάς καλημέρα. Φως, πανάκριβο δώρισμα χωρίς ανταμοιβή, σεντόνι ουρανός, ηδονή του ήλιου, άμμος κεντημένη με πατούσες.
        Ερωτική συμφωνία, ένα κλειδί για το όνειρο και να 'σαι έξω από τείχη που η ασφυξία ψυχοκρατεί, μακριά από εικόνες λαμπερά σκοτεινές, μάταια τάματα, που αναγελά ο χρόνος στο μονόδρομο της δύσης.
        Έξω, με το χρώμα της ελπίδας πρόσωπο, πουλιά συνθήματα, μεθυσμένα τζιτζίκια και τα πικρά των ωρών βαφτίζεις γνώση καθώς χορεύει η μέρα πίνοντας γιασεμί.
       Φυσάει άκου, μέλι, μάνα, θυμάρι, βράχος, ματωμένα γόνατα, γρύλος, πεφταστέρια, άγρια βατόμουρα, δάκρυα πρωτινά, φιλιά μαλάματα.
       Τούτο το φυλαχτό κράτησε για το ταξίδι, στις θάλασσες, στον ήλιο, στο σύμπαν όσων έχεις κι αγαπάς.
      Ακούς, εκεί να ταξιδεύεις…

''Ακάθιστος λόγος''