Ηλιοτρόπια

       Πάει  καιρός  πολύς  που  δε συνομιλεί  ο άνθρωπος  με τις μέρες  του . Δεν  βλέπει,  πώς φεύγουν   οι   στιγμές ανέκκλητα   και δεν θυμάται, το μικρό παιδί ,  που κουρνιάζει  στη σκληρή του  παλάμη .

      Πόσο γρήγορα  έφυγε ο Μάης . Ο θεριστής χρυσίζει  τα στάχυα  για ένα λόγο.   Για  να κοπούν . Το  πράσινο  γίνεται  παραλλαγή  πριν χλωμιάσει. Το  φως ακάθεκτο  ξεγυμνώνει  το  σώμα  για το παράφορο. Για την αυτοκρατορία  της   γης,  για   το  καταμεσήμερο  της  ύπαρξης.

     Στον ίδιο  κύκλο  τ΄αηδόνια,  καθώς διαλαλούν  πριν το ξημέρωμα , την έλευση   της επόμενης μέρας . Επιμένουν στο τελεσίδικο  της  τωρινής αναπνοής.  Τα αηδόνια,  ομολογούν   το  "πιστεύω"  της  ζωής ,  στη  λειτουργία  του  μεγάλου  βασιλείου  του  κόσμου ,  που  επιμένουν  να  προδίδουν,  οι ασεβείς ματαιότητες.

    Το δάσος κι η έρημος  πόσο μοιάζουν ,  όταν  δεν ακούς τα πουλιά ,

δεν σε  δροσίζουν  τα  φυλλώματα ,  δεν ονοματίζεις  τα  δέντρα . Το δάσος   όταν δεν το βλέπεις,   είναι έρημος . Το ίδιο κι  όταν το  καις .

     Τόλμησε , να στοχαστείς   με  την   καρδιά .   Να κερδίσεις   το ακατόρθωτο.   Να δεις  το  "μπορώ"  να  φτάνει  το άπιαστο , την  ώρα  που επιθυμίες  με καρφιά και  άψινθους,   βυθίζονται  στο στίγμα  που απαρνιέσαι.

     Απαρνήσου  το  γλιστερό   είδωλο  του  καθρέφτη. Τα   όνειρα  που  δεν   πετούν .  Τις  τροχιές,    που  δεν  είναι ηλιοτρόπια.   Τις  ώρες  που κολυμπούν  σε  λιμνάζοντα  βλέμματα .   Τους  προστάτες ,  που  σου κλέβουν  την  ομορφιά . Τις φιλανθρωπίες στο κενό της αγάπης. Τα σκοτεινά ρήματα που  ταϊζεις τα παιδιά.

     Υπάρχεις , να ζεις  τους τριγμούς  της ανάγκης , τον τρόμο των θηρίων , της  εμβόλιμης  πληγής σου την παραδοχή . Χρόνια   να σου διδάσκουν,  ανθρωποφάγους   αριθμούς .  Αδιάκοπα θα σου προσφέρουν δώρα,   με περιτύλιγμα   λήθης . Θυμίσου,  τους λωτούς  και τους  μύθους.  Τον Εφιάλτη στο  μονοπάτι  της Οίτης. Την  αφύλακτη  Κερκόπορτα .

     Γράψε λέξεις στα κύματα,  να διαβάσεις,  πως τίποτα δεν είναι  δεδομένο.  Γιατί  όλα τα έπλασε  η  ζωή  ως θάνατος  κι όλα υπάρχουν για να χαθούν .

    Τόλμησε ,  απ΄τις αρχαίες σιωπές  να κρατηθείς  και από το κόκκινο ποτάμι, που  τη γη συνέχει. Κατά πρόσωπο  τον ήλιο κοίτα! Να συνομιλείς των αστεριών με τον εξάντα του όρθρου.  Με του πόνου  το έλυτρο  και τον ουρανό που σου αναλογεί , συντάξου .  Ορατών κι αοράτων αγάπησε και   της αμνησίας  απέχου.    Μέσα σου   και   στην Οικουμένη, ο κόσμος  ένας .

    Ανάμεσα  ,  λύκοι  που  παλεύουν για το φαί τους .

    Και συ,  που ,  να μη γίνεις η τροφή τους.

  

 © Σκουρολιάκου Μαρία 

Εφημερία

      Γη   που  ακροβατείς σε ορφικό μεταίχμιο. Με  θλίψη,  ξεδιψώντας μύθους από προγόνων , σπαραχτικά συλλέγοντας κορυφώσεις και βάραθρα .

     Δελφοί ,  Ακρόπολη,  Δήλος ,  Ολυμπία,   ομφαλός  και  θεμέλιο της λέξης του ανθρώπου. Πάμφωτοι  κίονες κυκλοτερούν το χρόνο.

     Ναοί,  με τη διαρκή τους υπόσταση , κατακρεουργημένοι μάρτυρες της ιστορίας .

   Αγάλματα στο  απόλυτο φως,  που σμιλεύει  ανεξίτηλα  στην τέταρτη διάσταση, τα κορμιά τους . Αγρυπνούν  τ΄αρθρωμένα μέλη  ομιλούντων σωμάτων.

   Αρχαίο   νανούρισμα  , αρμοί  σοφίας, ξωτικά κι αερικά που προσμένουν   τους μύστες,   ν΄αφουγκραστούν ,   το γενετικό κώδικα στην ύλη των θαυμάτων τους.

    Άρπαγες  κουβάλησαν   στα πέρατα,   το μέτρο και την αρμονία κροταλίζοντας δόλο.

     Άλαλοι    λαοί ,   γεύονται   τα έργα,   που εποίησεν  ο Έλληνας !

     Αχώρητη τελειότητα , πώς  να  σωπάσει   την πρωτόφανη   ύβρη; 

     Άκου   ξανά , τη  δωρική σιωπή των μνημείων , ύστατη κλήση σε θρόνους με όχεντρες .

     Αβυσσαλέες υπογραφές διαμελίζουν το μέλλον. .

    Μές΄τους καπνούς , ανθισμένα λουλούδια , μαραμένα παιδιά κι ο βρυχηθμός των ειρηνοποιών.

     Τρομαγμένες μάζες , βηματίζουν στον πόνο,   στωϊκά περιμένοντας την Αδράστεια .*

*Κόρη του Δία και της Ανάγκης,

  θεά της τιμωρίας,

 που έρχεται να αποκαταστήσει

 τη διαταραγμένη ισορροπία.

 © Σκουρολιάκου Μαρία

Αφιέρωμα στην Μητέρα - Κυριακή 12 Μαΐου

Με τη συνδιοργάνωση του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Αμφίκλειας και του Δημοτικού Σχολείου, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αμφίκλειας, σε μια κατάμεστη αίθουσα και σε έντονα συγκινησιακή ατμόσφαιρα, γιορτάστηκε η ημέρα της Μητέρας. Ήταν  ένα αφιέρωμα εξαιρετικής σύνθεσης, σε κείμενα και ποίηση της Μαρίας Σκουρολιάκου και επιμέλεια των εικόνων των video και της μουσικής από τις εκπαιδευτικούς Δώρα Βοϊβόντα και Αθηνά Θανασιά.

Ο Σύλλογος  Γυναικών Αμφίκλειας χάρισε  χειροποίητα  αναμνηστικά  και γλυκίσματα. Το  Δημοτικό σχολείο άνθισε τις αισθήσεις μέσα από τις ζωγραφιές και τις τρυφερές απαγγελίες των παιδιών,  η Δ/ντρια Γιώτα Χουλιάρα ξεδίπλωσε  το συγκλονιστικό «γράμμα της μάνας» και η εκπαιδευτικός Βάσω Παπαστάμου συμμετείχε με απαγγελία καθώς και η Διευθύντρια του Γυμνασίου μας,  Ελένη Μπέσιου.
Η μουσική έντυνε τα ποιήματα , ανοίγοντας  τα παράθυρα της ψυχής. Οι εικόνες των video και των διαφανειών,  ταξίδεψαν το κοινό στις γειτονιές της γης,  με τις μάνες και τα παιδιά του κατώτερου θεού ...
Οι λέξεις  μέσα  από τα κείμενα και τα ποιήματα, αναρρίπισαν το πέλαγο της καρδιάς και του νου και τα μηνύματα  της ζωής  χτυπούσαν συναγερμό  για ό,τι  τόσο απερίσκεπτα  και αμοραλιστικά καταπατείται από το σύστημα  μιας νέας τάξης πραγμάτων.
Σε τούτους τους άγριους καιρούς, τέτοιες ώρες  τρέφουν την ύπαρξη και ανακαλούν την ελπίδα,  πως δεν θα περάσει η αναποδιά.
Στό όνομα της Μάνας ως πηγής της ζωής, στο όνομα όλων των αξιών που φέρει η μορφή της, ας κρατήσουμε ότι μας ανασταίνει. Για να αντισταθούμε στην ισοπέδωση και να συνεχίσουμε  να υπάρχουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Συνδιοργάνωση
Εκπολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Αμφίκλειας,
Δημοτικό Σχολείο Αμφίκλειας
Κείμενα – Ποιήματα -  Παρουσίαση:
ΜΑΡΙΑ  ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ
Επιμέλεια οπτικού  υλικού  και μουσικής:
 Δώρα  Βοϊβόντα – Αθηνά  Θανασιά

      







Ευχαριστούμε τους Δημήτρη Καλπύρη, Παύλο Μπαθρά για το φωτογραφικό υλικό, το Χρήστο Μουτσιανά για τα video και το Γιώργο Ντρούκα για την επίβλεψη της μουσικής.

       

        

© Σκουρολιάκου Μαρία