Ηλιοτρόπια

       Πάει  καιρός  πολύς  που  δε συνομιλεί  ο άνθρωπος  με τις μέρες  του . Δεν  βλέπει,  πώς φεύγουν   οι   στιγμές ανέκκλητα   και δεν θυμάται, το μικρό παιδί ,  που κουρνιάζει  στη σκληρή του  παλάμη .

      Πόσο γρήγορα  έφυγε ο Μάης . Ο θεριστής χρυσίζει  τα στάχυα  για ένα λόγο.   Για  να κοπούν . Το  πράσινο  γίνεται  παραλλαγή  πριν χλωμιάσει. Το  φως ακάθεκτο  ξεγυμνώνει  το  σώμα  για το παράφορο. Για την αυτοκρατορία  της   γης,  για   το  καταμεσήμερο  της  ύπαρξης.

     Στον ίδιο  κύκλο  τ΄αηδόνια,  καθώς διαλαλούν  πριν το ξημέρωμα , την έλευση   της επόμενης μέρας . Επιμένουν στο τελεσίδικο  της  τωρινής αναπνοής.  Τα αηδόνια,  ομολογούν   το  "πιστεύω"  της  ζωής ,  στη  λειτουργία  του  μεγάλου  βασιλείου  του  κόσμου ,  που  επιμένουν  να  προδίδουν,  οι ασεβείς ματαιότητες.

    Το δάσος κι η έρημος  πόσο μοιάζουν ,  όταν  δεν ακούς τα πουλιά ,

δεν σε  δροσίζουν  τα  φυλλώματα ,  δεν ονοματίζεις  τα  δέντρα . Το δάσος   όταν δεν το βλέπεις,   είναι έρημος . Το ίδιο κι  όταν το  καις .

     Τόλμησε , να στοχαστείς   με  την   καρδιά .   Να κερδίσεις   το ακατόρθωτο.   Να δεις  το  "μπορώ"  να  φτάνει  το άπιαστο , την  ώρα  που επιθυμίες  με καρφιά και  άψινθους,   βυθίζονται  στο στίγμα  που απαρνιέσαι.

     Απαρνήσου  το  γλιστερό   είδωλο  του  καθρέφτη. Τα   όνειρα  που  δεν   πετούν .  Τις  τροχιές,    που  δεν  είναι ηλιοτρόπια.   Τις  ώρες  που κολυμπούν  σε  λιμνάζοντα  βλέμματα .   Τους  προστάτες ,  που  σου κλέβουν  την  ομορφιά . Τις φιλανθρωπίες στο κενό της αγάπης. Τα σκοτεινά ρήματα που  ταϊζεις τα παιδιά.

     Υπάρχεις , να ζεις  τους τριγμούς  της ανάγκης , τον τρόμο των θηρίων , της  εμβόλιμης  πληγής σου την παραδοχή . Χρόνια   να σου διδάσκουν,  ανθρωποφάγους   αριθμούς .  Αδιάκοπα θα σου προσφέρουν δώρα,   με περιτύλιγμα   λήθης . Θυμίσου,  τους λωτούς  και τους  μύθους.  Τον Εφιάλτη στο  μονοπάτι  της Οίτης. Την  αφύλακτη  Κερκόπορτα .

     Γράψε λέξεις στα κύματα,  να διαβάσεις,  πως τίποτα δεν είναι  δεδομένο.  Γιατί  όλα τα έπλασε  η  ζωή  ως θάνατος  κι όλα υπάρχουν για να χαθούν .

    Τόλμησε ,  απ΄τις αρχαίες σιωπές  να κρατηθείς  και από το κόκκινο ποτάμι, που  τη γη συνέχει. Κατά πρόσωπο  τον ήλιο κοίτα! Να συνομιλείς των αστεριών με τον εξάντα του όρθρου.  Με του πόνου  το έλυτρο  και τον ουρανό που σου αναλογεί , συντάξου .  Ορατών κι αοράτων αγάπησε και   της αμνησίας  απέχου.    Μέσα σου   και   στην Οικουμένη, ο κόσμος  ένας .

    Ανάμεσα  ,  λύκοι  που  παλεύουν για το φαί τους .

    Και συ,  που ,  να μη γίνεις η τροφή τους.

  

 © Σκουρολιάκου Μαρία