Μες΄τις
εσχατιές του πλανήτη
, είναι κάτι στιγμές που η
ομορφιά ανεβαίνει στα μέτρα του
ανθρώπου. Φως αδαπάνητο , κρατημένο στο λευκό των αγαλμάτων , σε
πτυχές Παριανού μαρμάρου , σε σκύφους κι
αμφορείς , σε κύλικες και σε κτερίσματα της αναλλοίωτης αγάπης . Κι η καρδιά , εκκρεμές στην
αρχέγονη λατρεία της ζωής , δρασκελάει τις απώλειες
και τα καθημερινά τραύματα .
Πανσέληνος του Αυγούστου. Το όλον φως του
φεγγαριού , το τελευταίο του καλοκαιριού
, με κάτι από πορφύρα , αυτή τη νύχτα
δωρισμένο στα αρχαία θέατρα , τους αρχαιολογικούς χώρους , στα ιερά που μας κρατούν όρθιους.
Οι
απέρριτες πέτρες και τα
μάρμαρα, λούζονται στο νερό των αιώνων , σε μνήμες
και θυσίες . Η μοναξιά των μνημείων ζεσταίνει την ερημιά των
ανθρώπων και η μουσική
ελευθερώνει αίολο δάκρυ. Το χτές και το τώρα
, τόσο απλά ρωτούν για τον
ανώφελο πόνο του κόσμου..
Πανσέληνος του
Αυγούστου . Ταξίδια σε μύθους της δικής
μας
γης με νεράιδες και
ξωτικά που βγαίνουν μόνο για μια νύχτα και μοιράζουν
χάρες. Ολοσέληνη Εκάτη αποδιώχνει τις αμαρτωλές ψυχές . Ο
Ενδυμίωνας αιώνια στα μάγια της
κοιμάται.
Σελήνη
η αγριόμορφη , η Τρίμορφη, η Νυχία , η άλλη Άρτεμις , η αδερφή του ήλιου.
Ακούς εκείνες τις παλιές φωνές
, τις επικλήσεις να κατέβει
ως τα χέρια των
ανθρώπων , μήπως και
κλέψουν λίγη φεγγαρόσκονη για να
γιατρέψουν ότι τους πονά . Στα
παραμύθια ακουμπάνε οι
ψυχές , για να ονειρευτούν, ν΄αντέξουνε
της μέρας τα σκοτάδια .
Ολόγιομο φεγγάρι
του Αυγούστου . Με φως
γλυκό που ξεκλειδώνει τις σκιές
και αναρριπίζει τις αισθήσεις . Ένα φεγγάρι - ποίημα , κόκκινο
, ματωμένο , έλκει τα
βλέμματα σε ανάταση
και λογισμούς .
Αχ
ο πολιτισμός, είναι το δικαίωμα της αξιοπρέπειας , οι ηχηρές
σιωπές των ιερών . Ελλάδα μου , πληγή
μου . Τα
μάτια των παιδιών ζητούν απόκριση. Γι αυτή την ομορφιά που τόσο
άδικα τους κλέβουν κάθε μέρα
και που βαθιά στο χρόνο, οι
εγγυήσεις της σοφίας χάραξαν.
Αυτή
τη νύχτα , στις ολόφωτες αρχαιότητες , πανσέληνη η Ιστορία απαντάει
Δελφικά :
Ένδον σκάπτε. Ευσέβειαν φύλαττε.
Ύβριν αμύνου .
ΥΒΡΙΝ ΑΜΥΝΟΥ .
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
