Tα Πάθη

Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Ταράζεται ο καιρός
κι απ' τα πόδια τις μέρες κρεμάζει
αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.
Ποιοι, πώς, πότε ανέβηκαν την άβυσσο;
Ποιες, ποιων, πόσων οι στρατιές;
Τ' ουρανού το πρόσωπο γυρίζει κι οι εχθροί μου έφυγαν μακριά.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Εσύ μόνη απ' τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις
Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς
Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις
πασχαλιάν αναστάσιμη!
Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης!
Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται!
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.
Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς
για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα.
Όμως τι τα βουνά; Ποιος και τι στα βουνά;
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος!

Ο. Ελύτης, Το Άξιον Εστί, 

Τόσο απλά

Η γλώσσα  περνάει  απ΄τα πέτρινα γεφύρια

των δυνατών λέξεων

που  γκρεμίστηκαν   και χτίστηκαν

στων αληθινών μύθων το αίμα .

Ιδού η φλεγόμενη αγάπη .

Η δοξαριά  που διδάσκει το σπασμό του έρωτα.

Η αρετή που φωλιάζει  στην καρδιά του αυτόχειρα.

Το θεϊκό μέλι που πεινάει ο έφηβος λυγμός.

Το ακατάλυτο θαύμα

που κυοφορεί  η μητέρα.

Πόσο  φοβάμαι 

για τον κύκλο της μαύρης σελήνης

στους τοξικούς ουρανούς της σωτηρίας.

Για τα βαθιά τριαντάφυλλα

που ανθίζουνε

σταλάζοντας τα χέρια των δικασμένων.

Πόσο ντρέπομαι 

γιατί  στους ατελεύτητους  ολοφυρμούς 

τόσο  απλά  απαντούμε: « λυπάμαι »....

© Σκουρολιάκου Μαρία

 

'Άγραφο σώμα

Αναζητάς την ουτοπία σ΄άσπρες νύχτες

Κι η θύμηση λιμνάζει  στου μυαλού τ΄απόνερα .

Ποιός Αύγουστος ξεστράτισε

απ΄της ζωής τα καλοκαίρια

κι απάτητα βουνά δεν σε γνωρίσανε;

Πάρε τις λέξεις εισιτήριο ,

άγραφο σώμα σε αρχιπέλαγος νερό

Ύστερα φώναξε  ‘’Οδυσσέα’’ καταμεσήμερο

να σ΄απαντήσουν όλα τα ταξίδια

και στην πανσέληνο , γίνε ,  νυχτολούλουδο

να κατεβούν  να σε φιλήσουν τ΄άστρα .

© Σκουρολιάκου Μαρία