Η
γλώσσα περνάει απ΄τα πέτρινα γεφύρια
των
δυνατών λέξεων
που
γκρεμίστηκαν και χτίστηκαν
στων
αληθινών μύθων το αίμα .
Ιδού
η φλεγόμενη αγάπη .
Η
δοξαριά που διδάσκει το σπασμό του έρωτα.
Η
αρετή που φωλιάζει στην καρδιά του
αυτόχειρα.
Το
θεϊκό μέλι που πεινάει ο έφηβος λυγμός.
Το
ακατάλυτο θαύμα
που
κυοφορεί η μητέρα.
Πόσο φοβάμαι
για
τον κύκλο της μαύρης σελήνης
στους
τοξικούς ουρανούς της σωτηρίας.
Για
τα βαθιά τριαντάφυλλα
που
ανθίζουνε
σταλάζοντας
τα χέρια των δικασμένων.
Πόσο
ντρέπομαι
γιατί
στους ατελεύτητους ολοφυρμούς
τόσο
απλά απαντούμε: « λυπάμαι »....
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
