Πρώτη ύλη

     Το  σπίτι,  με τα πέτρινα   σκαλιά,  σε πήγαινε  στη  ζέστη  του τζακιού, στη  λιγοστή  κουζίνα  με τα μπαχαρικά  κι  αρώματα .
     Στης μάνας  τ΄άγια χέρια  που   ζύμωναν το θεϊκό  ψωμί  και μέλωναν φλούδες πορτοκαλιού  τ΄απόβραδο.

     Το  σπίτι  με τις μικρές τις κάμαρες , που αντηχούσαν  όλους τους  ήχους της  χαράς  και της  βροχής  το δάκρυ,  καθώς έπεφτε,  από τις χαραμάδες τ΄ουρανού.

     Το σπίτι  με την ξύλινη εξώπορτα,  που έδιωχνε το φόβο σαν βρυχότανε  στα σκοτεινά περάσματα  της παιδικής  μας σκέψης.

     Το  σπίτι ,  που φύλαγε  σε κάθε σπιθαμή του , όνειρα, λόγια και σιωπές,  μα  πιό πολύ  τη ζυγαριά,  με όσα,   αυτή μας  δόθηκε .

     Κατέβηκα  τ΄ασάλευτα σκαλιά  με  μια αγκαλιά αισθήματα , δώρημα  στους  ανθρώπους  που  ήρθαν και  που  θάρθουν .

     
     Το σπίτι,  με τις οριστικές  τις  απουσίες . Με    λυγισμένα   πόδια περπατώ,  στα απαράλλαχτα  παρτέρια της αυλής του,  που ανθίζουνε,  σαν να μην έφυγε   κανείς.

   Κάθομαι  πάλι στα σκαλιά , πλάι  στην αχλή των  ίσκιων και στις υγρές  περπατησιές  της  νοσταλγίας ,  μέσα σε λέξεις ευλογητικές,  που δε μισεύτηκαν ποτέ .

     Σε   αστρικές    φωνές  και  πολιούχα  βλέμματα,  που  στάζουν   βάλσαμο,  στις ώρες  τις  ανάδρομες  που αχνίζουν .

     Κι  ανακαλώ   μαλάματα  και φυλαχτά  κι  αγάπη που δεν ξέρει θάνατο.

     Μαλάματα  και φυλαχτά !

© Σκουρολιάκου Μαρία

Τα πρόσωπα της βίας

Στα πεζοδρόμια  της ψυχής,  παιδιά δακρύζουν

και  στις στοές  του νου

κουρνιάζουν   άστεγοι,

καθώς σιμώνουν οι  ανθρωποφύλακες

με τις πλαστές ελευθερίες .

Σε λίγο η ελπίδα θα εξοριστεί .

Στο σώμα θα περνούν ερπύστριες

κι  η λιγοστή κραυγή που μένει,

στατιστική σιωπή θα μετριέται.

Πού πας με τους καινούργιους Δαναούς 

που παραμόρφωσαν της Ιλιάδας τα πεδία

και την  Οδύσσεια δίχως νόστο ναυαγούν;

Πού πας;

Τα πρόσωπα της βίας ναρκισσεύονται

στην πιό μεγάλη εισβολή του πόνου .

Ξανά τους χθεσινούς νεκρούς

η Ιστορία προσκαλεί

τις λέξεις της αγάπης να φωτίσουν.

Τις λέξεις που φοράνε τριαντάφυλλα

κι ακάθεκτες ορμάνε μες το ψέμα .

Στα πεζοδρόμια της ψυχής , παιδιά  ματώνουν..

 © Σκουρολιάκου Μαρία

 

Oι μνηστήρες

Χρόνους   πολλούς  το σπίτι  επίταξαν

ασύστολα και βάναυσα ,

το στάρι ,το κρασί , τα πλείστα  αγαθά  τρυγώντας.

Τον κόπο , τον αγώνα  και  τα  προγονικά  θεμέλια  βεβηλώνουνε.

Τρομάζουμε  τους άμοιρους  τους υποτακτικούς

κι άλλοτε  με ωραία τάματα  τους   ξεγελούνε.

Τον οργισμένο γόνο  εξαπόστειλαν στην ξενιτειά ,

να φύγει,  να μη βλέπει,  να ξεχάσει.

Στην ερημιά  εξορίσανε τον  Εύμαιο , πιστό του οίκου  φύλακα, 

όσο  ν΄αποδημήσει  πικραμένος.

Η γαλαζόματη  κυρά,  με το μαράζι και τη στέρηση

ράβει - ξηλώνει  το πανί της σύνεσης

απέναντι  στου  Αντί-νοου  τα θολά τεχνάσματα.

Πρώτος αυτός,  ο δυνατός,  στοχεύει το μυαλό και το δουλώνει.

Κι  ο  Ευρύ-μαχος,  αδίσταχτος, μ΄όλα τα μέσα κατοχεύει.

Ο Αμφί-νομος , ο άλλος,  ο αχρείος  διεκδικητής

έργο  βαρύ   ανέλαβε , τους νόμους   δίγνωμους   να λέει,

κάθε  φωνή  κι  αντίρρηση  σιωπώντας .

Σύσσωμο το προσωπικό  του οίκου   κατευθύνει ο  Αγέ-λαος ,

σαν το κοπάδι  να πορεύεται 

υπάκουο  στων μνηστήρων τα προστάγματα.

Μα ο  Οδυσσέας  με της προμάχου  Αθηνάς  την πάνσοφη ορμήνια

ζητιάνος  έρχεται , χλευάζεται  και λοιδωρείται .

Παρατηρεί   και   βλέπει και προσμένει,  την πεπρωμένη ώρα,

με το  ευλογημένο βέλος,  πρώτα  στοχεύοντας

τη φλέβα του  Αντί-νοου.

Αυτή τη  φλέβα πούναι  στο λαιμό 

να του κοπεί  η δόλι-α  λαλιά  που χρόνια παραλλάζει

του κόσμου του τη νόηση .

Ύστερα  τους  υπόλοιπους  μνηστήρες 

τους άθλιους συλητές,  θα αφανίσει.

Ο Οδυσσέας,  που βαπτίστηκε  σε  άγρια πέλαγα ,

κι  αναμετρήθηκε  με  ανθρώπινα θεριά  και θεία,

του  Άδη τέλος κατεβαίνοντας τα βάραθρα

να  διδαχτεί του θάνατου  και  της  ζωής το διάφορο.

Του  σκλάβου  και του λεύτερου  το ζύγι.

Ο Οδυσσέας , ο  πολύπαθος ,  όπου  γνωρίζει τί θα πει Πατρίδα!

© Σκουρολιάκου Μαρία