Τα χρόνια ανέμη

      Άχ   αυτό το συρτάρι απόψε, να ψαχουλεύω, σπρώχνοντας η καρδιά μου, στα κίτρινα χαρτιά, πωλητήριο  συμβόλαιο 2379/79, κάρτα, ευτυχισμένο το 1980, με αγάπη  κι αποκάτω η φωτογραφία. Πού είχες κρυφτεί προσωπάκι ζάχαρη, με κοιτάς και γίνομαι χώμα, είναι που  τη θέλαμε για το νηπιαγωγείο κι εκεί  στον άσπρο τοίχο, ‘’εδώ τα ματάκια, το πουλάκι, ακίνητος  χαμογέλα, μπράβο ’’.

    Αγκαλιά φτερούγισμα, αηδόνι στο λαιμό μου. «Μυρίζεις μανούλα». Παναγιά μου σπάει η καρδιά και σε κλείνω στα χέρια,  ανάσα μου κι   έχεις  ζωγραφίσει  όλη  τη ζωή με κόκκινο .

    Μόνο το πράσινο μπλουζάκι για την ανάγκη της φωτογραφίας και, «μανούλα  εγώ σ΄αγαπάω  μέχρι  τον ουρανό» . 

       Τα χρόνια ανέμη, τα μάτια σου κρατάνε  την καρδιά μου να  μη γέρνει, εγώ δηλαδή, γιατί εσύ ταξιδεύεις με το καράβι σου στη ζωή σου και  νάμαι στο πέλαγος, βουλιάζουν τα μάτια μου, με σπρώχνει η καρδιά, όχι δεν κλαίω, καπνός  απ΄ το τζάκι ήτανε, δεν κλαίω .

© Σκουρολιάκου Μαρία

 

                                      M  η  τ   έ   ρ   α

                                               '' Και  μες  στο  χώμα     
                                                     μιλά  η  αγάπη ''
                                                                                  © Σκουρολιάκου Μαρία