Βιολί θλιμμένο
κερνάει
αχτένιστα χρυσάνθεμα
και
δάκρυα που μυρίζουν γη.
Θα
ξεδιψάσει τους ξενιτεμένους μες στο χώμα.
Θα
σπείρει αυριανό ψωμί.
Ανείπωτη θάλασσα
φεύγει.
Σκουπίζοντας με ξέπλεκα μαλλιά τις μέρες.
Η
καλημέρα
φυλλοροεί αδιάκοπα
στο κίτρινο του χρόνου.
Ένα
μαντήλι στα φτερά του αγγέλλου
χορεύει
την ελπίδα.
Μέσα μας χορεύει.
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
