«Και μέσα στη
χιλιόδιπλη καρδιά μου μια σπηλιά
κι ένας Χριστός γεννιέται»(Κ.Παλαμάς)
Τη νύχτα της 25ης Δεκέμβρη
ξημερώνει μεγαλύτερη μέρα. Ας σταθούμε
στο φως κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Στο φως,
που λάμπει στα μάτια των παιδιών που θα χτυπήσουν την πόρτα μας, να μας
θυμίσουν τα αμάραντα λουλούδια της
παράδοσης. Τα χρόνια μας, όταν τα
χέρια μας, γέμιζαν καρύδια, μήλα και
υποδιαιρέσεις της δραχμής.
Στο
φως που λάμπει στα πρόσωπα των αγαπημένων που
περιμένουν μια ζεστή αγκαλιά. Των συνανθρώπων
που κρέμονται από μια στιγμή
ελπίδας.
Ας κρατηθούμε απ’ αυτό το φως και ας μην
αφήσουμε να μας ναρκώσουν σε μια
εικονική «επί γης ειρήνη» που καταλύει
το νόημα κάθε γιορτής. Ας ελπίσουμε
μαχόμενοι για ένα παγκόσμιο κανόνα όπου
«πολλά δε θέλει ο άνθρωπος /νάναι
ήμερος ,νάναι άκακος./ Λίγο φαϊ λίγο
κρασί/ Χριστούγεννα κι Ανάσταση» (Ο. Ελύτης)
Ένας μικρός Χριστός γεννιέται κι εφέτος
ανάμεσα
στα σκοτάδια που μας πνίγουν.
Ένα
αστέρι κατεβαίνει ξανά
για να φωτίσει
το παραμύθι της Αγάπης
στους
απελπισμένους που πληθαίνουν.
Ένας χρόνος αλλάζει
μετρώντας
περισσότερο πόνο
και
λιγότερα όνειρα.
Μια ευχή, να φτάσει σε κάθε ουρανό.
Κι όπου
λείπει, ας τον φτιάξουμε.
Χρόνια ανθρώπινα για να αξίζει η Ζωή .
Γιορτές αληθινές για να
ανθίσει η Ελπίδα.
Φως
στις καρδιές για να υπάρχει ''Αύριο''.
