''Αγάπην δε μη έχω ουδέν είμι''

                        «..αγάπην δε μη έχω
                        ουδέν είμι»( Προς Κορινθίους κεφ.ΙΓ’)*

Μην αγριεύεις στις κακοτοπιές.
Γιατί δεν είναι μόνο οι χαρές και οι πόθοι
που κωπηλατούν.
Είναι και το εγώ στους τέσσερες ανέμους.
Κι οι λάσπες της συνήθειας που λερώνουν το «μαζί».
Χέρια ξεμοναχιάσουνε τις αγκαλιές
κι η άρνηση άυπνη το νου σαλεύει.
Μα «η αγάπη πάντα υπομένει»*.

Η συμφιλίωση ζητά συγνώμη για το πετροβόλημα.
Γιατί στα σώματα έχουν χαραχτεί
απ’ την αχειροποίητο
σύμβολα ανεξίτηλα και γέννες.
Θαύματα δραπετεύουνε στο άγνωστο
τα όνειρα με φως να κυριέψουν.
Και, «η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται»*

Σκέψου,
κάθε Πρωτοχρονιά στο δισκοπότηρο
μεταλαβαίνουμε όλοι το αιέν.
Παράκλητοι της μνήμης του Θεού
να είναι το ταξίδι ευλογημένο.
Γιατί ''η αγάπη πάντα ελπίζει".

Αύριο η θερμοκρασία θάχει πτώση
και θα παγώσουνε οι βεβαιότητες στη δύση.
Ίσως να μη προφτάσουμε ξανά το ''αιέν''
και η διαδρομή μας θα κλειστεί
σε μια φωτογραφία.
Γι’ αυτό με τη ζωή σου σκέπασέ με
κι άσε με τώρα που θεριεύει ο δρόμος
να σου θυμίσω
το πανέρι με τα ρόδα
που σκόρπισαν μυρωτικά στην κάμαρη.
Κι αυτή τη φράση σαν εικόνισμα
στην ανατολική γωνιά της μοίρας.
''η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει''*

''ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ''