Ένα παιδί κωπηλατεί, αναβάλλοντας το τέλος κι ο θεός των ματιών του, όστρακα, βότσαλα, κοράλλια, θαύματα, παραμυθία.
Μισές λέξεις σεργιανίζουν στην αλμύρα, διώχνοντας κύμα το κύμα ολόκληρες προτάσεις, που στοίχειωσαν τις ώρες μας και χάσαμε τα καλοκαίρια, όταν ήταν τα φύκια άλικα, τυλιγμένα στα ρίγη της ασθμαίνουσας επαφής. Όταν χαράσσαμε στη φλούδα της μουριάς τη γεωμετρία των ονομάτων κάτω από ηλιόφωτες νύχτες και μέρες πανσέληνες.
-Γιαγιά έχει ο αχινός καρδιά;
-Την κρύβουν τα αγκάθια του, μωρό μου.
-Κι οι άνθρωποι έχουν κι αυτοί αγκάθια γύρω απ' την καρδιά τους;
-Πολλά. Όμως εσύ θα βλέπεις μόνο την καρδιά. Τ’ αγκάθια, θα τα βγάζεις ένα - ένα με την αγάπη.
Τ’ ακούς μωρό μου; Με την αγάπη .....!!
''ΧΡΩΜΑ ΑΥΡΙΟ'' 2015
