Με την καρδία

      Αλλιώτικες τούτες οι μέρες. Κτερίσματα και Αλεξανδρινές  φωνές που επιστρέφουν .
Παρασκευές των Χαιρετισμών με τα ''Υπερμάχω'' ν΄ανοίγουν μονοπάτια στην ψυχή.  Τριγύρω οι δαίμονες γυρεύουν σάρκες . Προστάζουν, κάθε  που απογυμνώνεσαι, να περπατάς του ερπετού .
      Κατηφορίζουνε οι ώρες στο φως του εσπερινού . Στους δρόμους , οι σκιές  είναι μητέρες που φέρνει αντάμα της η Παναγιά , να ξεπονάνε κάθε Άνοιξη τα σπλάχνα τους. Δεν τις θωρείς μόνο τις νιώθεις απ΄το χάδι του αγέρα . Τις αναπνέεις στο αγιόκλημα και το μωβ της πασχαλιάς. Με το κεφάλι τους γερτό σαν τη Γλυκοφιλούσα .Ένα σχήμα αγκαλιάς που ξενιτεύτηκε . Το ψάχνουμε σ΄όλα τα φαναράκια που  ανατριχιάζουν. Από  το  ένα του Διογένη  μέχρι του Νυμφίου τα μετρημένα  και της  Μεγάλης Παρασκευής τα νηπενθή που έρχονται ....
     Η Ανάσταση   ταξιδεύει  τη  γη  και μονάχα  στον πολύπαθο της  πλάσης , του Παράδεισου τον εξόριστο , με το κόκκινο μήλο στα χέρια , στον άνθρωπο , του γυρίζει την πλάτη. Γιαυτό , σαν τη βλέπεις να φεύγει , τρέξε  ξοπίσω της  να την προφτάσεις .
     ''Τη Υπερμάχω'' και η γνώση τρομαγμένη , καθώς εντός των τειχών της πόλης,  οι  Ά-βαροι .
Χαίρε  η Ακάθιστος ψυχή , στη φλόγα του κεριού  κι ας είναι σ΄εκκλησιά ανώνυμη, σ΄εκείνη την εικόνα που καπνίστηκε  από λόγων και έργων  πυρκαγιές.  Εκεί , ο  ελάχιστος , εσύ, το πιό μικρό χαμομηλάκι , να μυρώνεις τα πέλματα του αχειροποίητου , εκεί που τα σημάδια απ΄τα καρφιά  κάθε που ξημερώνει  μπήγονται στα όνειρα .
    '' Με  την καρδία  ''μελωδούνε στην πάλαι  Μεγάλη Ελλάδα , οι Γκραικάνοι.  Μα  εδώ  , κίτρινος Απρίλης  κατέρχεται με την άφρονα σκόνη,  λασπώνοντας  τη φωτιά του Ήφαιστου, τους ρόδακες της Θήρας , τις απέριττες βραχοκκλησιές του Αιγαίου. Δακρύζει  η Μονοβασιά στου Μύρτου το πέλαγο.  Βεργίνα ,  μέλισσα χρυσή από του τάφου .  Μυστράς και Όλυμπος   κι  Αγια Σοφιά εις τους αιώνες. Άχραντοι κίονες, δεσίματα θαυμάτων και εκμαγεία. Τα μέλη τους θρηνούν τ΄αγάλματα , στα μουσεία των ασελγούντων.
     Χαίρε η Παντάνασσα πατρίδα μάνα , από σταυρό τα μάτια  υψώνοντας.''
     Γιέ μου , φύσηξε αλλιώς  τον Αίολο .  Με την καρδία . Με την καρδία !!!






© Σκουρολιάκου Μαρία