Ένα άστρο



   Αναδύεσαι σε πελάγη και αίμα
   Ανατέλλεις σε στιγμή κεραυνού .
   Εκρήξεις  φωτός σε δυο μάτια
   κι  αδυσώπητη μοίρα η Δύση .
   Τρυφερά στοιχίζονται οι ώρες στην παρέλαση της μέρας
   Χέρια και μάτια εξερευνητές.
   Αχόρταγα βήματα .
   Η καρδιά γεύεται τ΄άγνωστο μέλι .
   Μέσα σου χιλιάδες χρόνια διαδέχονται το απαράλλαχτο
   Οι εποχές στο σώμα παραγγελιές της μοίρας .
   Αναπότρεπτη μαχαιριά σε κυνηγά στις γωνιές .
   Φυλλομετράς τα περιστατικά της νοσταλγίας .
   Ξεσκονίζεις τα δώρα του πόνου,
   τα πορτρέτα των οραμάτων,
   πίνοντας λαίμαργες γουλιές
   απ΄το κρασί των απραγματοποίητων ερώτων.
   Ψηλαφώντας τα μέλη,             
   που λάτρεψαν τις επαναλήψεις των πόθων .
  
   Χτίσαμε μέσα μας μια Οικουμένη .
   Τα δέντρα της καρπίζουν
   Απ΄τις τρυφερές εξομολογήσεις των ανέμων ,
   ή  με τις κραυγές των παθών της μνήμης τα θραύσματα .
  Τα όνειρα φυλλοροούν .Ο Δεκέμβρης στα μαλλιά .
  Το τραγούδι πέρασε το ποτάμι
   κι η πυξίδα δείχνει τη δύση.
 
  Δεν ελπίζω στους προφήτες .
  Μοναχά στους σεισμούς των ψυχών .
  Απομένει η γύμνια  απέναντι στ΄άπειρο
  κι ο δικός σου ο κλήρος .
  Η νύχτα σου τραβάει τα χέρια. Η γη τα πόδια σου .
 ΄Αχρονος χρόνος
  σκορπίζει προσωπικά στοιχεία στον ουρανό.
  Γράφει τ΄αρχικά του ονόματος στη λευκή σελίδα .
  Δε σε φωνάζουν πιά  Μαρία , Ελένη , Αλέξανδρο .
 ΄Ένα άστρο γίνεται στο Γαλαξία των ασωμάτων .



© Σκουρολιάκου Μαρία