Μες στις
εσχατιές του πλανήτη, είναι κάτι στιγμές που η
ομορφιά ανεβαίνει στα μέτρα του
ανθρώπου. Φως αδαπάνητο , κρατημένο στο λευκό των αγαλμάτων, σε
πτυχές Παριανού μαρμάρου , σε σκύφους κι
αμφορείς , σε κύλικες και σε
κτερίσματα της αναλλοίωτης αγάπης. Κι η καρδιά , εκκρεμές στην
αρχέγονη λατρεία της ζωής , δρασκελάει τις απώλειες
και τα καθημερινά τραύματα .
Πανσέληνος του Αυγούστου. Το όλον φως του
φεγγαριού , το τελευταίο του καλοκαιριού
, με κάτι από πορφύρα, αυτή τη νύχτα
δωρισμένο στα αρχαία θέατρα, τους αρχαιολογικούς χώρους , στα ιερά που μας κρατούν όρθιους.
Οι
απέρριτες πέτρες και τα
μάρμαρα λούζονται στο νερό των αιώνων σε μνήμες
και θυσίες . Η μοναξιά των μνημείων ζεσταίνει την ερημιά των
ανθρώπων και η μουσική
ελευθερώνει αίολο δάκρυ. Το χτές και το τώρα
, τόσο απλά ρωτούν για τον
ανώφελο πόνο του κόσμου..
Πανσέληνος του
Αυγούστου . Ταξίδια σε μύθους της δικής
μας
γης με νεράιδες και
ξωτικά που βγαίνουν μόνο για μια νύχτα και μοιράζουν
χάρες. Ολοσέληνη Εκάτη
που αποδιώχνει τις αμαρτωλές ψυχές . Ο
Ενδυμίωνας αιώνια στα μάγια της
κοιμάται.
Σελήνη
η αγριόμορφη , η Τρίμορφη, η Νυχία , η άλλη Άρτεμις , η αδερφή
του ήλιου. Ακούς εκείνες
τις παλιές φωνές , τις επικλήσεις να
κατέβει ως τα
χέρια των ανθρώπων , μήπως
και κλέψουν λίγη φεγγαρόσκονη για να
γιατρέψουν ότι τους πονά . Στα
παραμύθια ακουμπάνε οι
ψυχές , για να ονειρευτούν, ν΄αντέξουνε
της μέρας τα σκοτάδια .
Ολόγιομο φεγγάρι
του Αυγούστου . Με φως
γλυκό που ξεκλειδώνει τις σκιές
και αναρριπίζει τις αισθήσεις. Ένα φεγγάρι - ποίημα , κόκκινο, ματωμένο, έλκει τα
βλέμματα σε ανάταση
και λογισμούς .
Αχ
ο πολιτισμός, είναι το δικαίωμα της αξιοπρέπειας, οι ηχηρές
σιωπές των ιερών. Ελλάδα μου, πληγή
μου .
Αυτή
τη νύχτα , στις ολόφωτες αρχαιότητες , πανσέληνη η Ιστορία απαντάει
Δελφικά :
Ένδον σκάπτε.
Ευσέβειαν φύλαττε.
Ύβριν αμύνου .
ΥΒΡΙΝ ΑΜΥΝΟΥ .
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
