Είπαμε καλημέρα στο φθινόπωρο ,
όμως τούτα τα σύννεφα δεν είναι του Σεπτέμβρη .
Είναι σκιές παιδιών που πέταξαν
στις γειτονιές του ουρανού , λησμονημένα .
Γράφω εκατό φορές τη λέξη ''ελπίδα''
για να ξορκίσω τα συντεταγμένα ''ναι'' των παραισθήσεων .
Κι απ΄την καρδιά κόβω μια φέτα προσευχή
για των ανθρώπων τις στιγμές τις σταυρωμένες .
Εκεί που δεν φυσάει καλοκαίρι.
Στους τόπους που η έρημος βρυχάται..
© Σκουρολιάκου Μαρία
