Η ευχή των Χριστουγέννων

                                          «Και μέσα στη χιλιόδιπλη καρδιά μου  μια σπηλιά

                                               κι ένας Χριστός γεννιέται»(Κ.Παλαμάς)

          Τη νύχτα της 25^ης Δεκέμβρη ξημερώνει μεγαλύτερη μέρα.  Ας σταθούμε στο φως κυριολεκτικά και μεταφορικά.

       Στο   φως,  που λάμπει στα μάτια των παιδιών που θα χτυπήσουν την πόρτα μας, να μας θυμίσουν τα αμάραντα  λουλούδια  της  παράδοσης. Τα χρόνια μας,  όταν τα χέρια μας,  γέμιζαν καρύδια, μήλα και υποδιαιρέσεις της δραχμής.

       Στο φως που   λάμπει στα  πρόσωπα των αγαπημένων που περιμένουν μια ζεστή αγκαλιά. Των συνανθρώπων  που κρέμονται από  μια στιγμή ελπίδας.

       Ας  κρατηθούμε απ’ αυτό το φως και ας μην αφήσουμε να μας ναρκώσουν  σε μια εικονική  «επί γης ειρήνη» που καταλύει το νόημα κάθε  γιορτής.  Ας ελπίσουμε   μαχόμενοι για ένα παγκόσμιο κανόνα όπου  «πολλά δε θέλει ο άνθρωπος /νάναι ήμερος ,νάναι άκακος./ Λίγο φαϊ  λίγο κρασί/ Χριστούγεννα κι Ανάσταση»  (Ο. Ελύτης)

    Ένας  μικρός Χριστός  γεννιέται κι εφέτος

     ανάμεσα στα  σκοτάδια που μας πνίγουν.

     Ένα αστέρι  κατεβαίνει ξανά

     για  να φωτίσει  το παραμύθι της Αγάπης

     στους απελπισμένους που πληθαίνουν.

     Ένας χρόνος αλλάζει

     μετρώντας περισσότερο πόνο

     και λιγότερα όνειρα. 

Μια ευχή, να φτάσει σε κάθε ουρανό.

 Κι  όπου   λείπει,  ας τον φτιάξουμε.

 Χρόνια  ανθρώπινα  για  να  αξίζει  η  Ζωή .

               Γιορτές  αληθινές  για  να ανθίσει    η  Ελπίδα.

                                                      Φως  στις καρδιές για να υπάρχει ''Αύριο''.

Να ο άνθρωπος

    Ένας τρελός  μαζεύει στις παλάμες χώμα.  Το δείχνει  στην υδρόγειο   και  φωνάζει   «Να  ο άνθρωπος».

   

    Στους  βαλτωμένους δρόμους της Μουέντα παίζουν αμέριμνα παιδιά..  Τρώγουνε  μέλι απ’ των δέντρων τις σχισμές.  Μιλούν με σουρικάτες  και γαζέλες. Κορίτσια μελαψά  με μάτια πύρινα, σε λαύρο ήλιο κολυμπούν.

    Γυμνά  αγόρια   που τα ψαρεύουν  λευκά  τέρατα.

    Κορίτσια μελαψά  που τα φυλλομαδούν βρώμικα  χείλη.

    Άπληστα χέρια  φράζουνε τον Νίγηρα να ποτιστούν τα τριαντάφυλλα της Δύσης.  Για το φριχτό τους γέλιο   αβάσταχτα πεινούνε και  διψούν  ζωές.   

    Σκλάβοι οργώνουνε  τη λάσπη για ταντάλιο. Ματώνουνε   χρυσάφι  και  διαμάντια, εισπνέοντας  με βάρδιες  τον υδράργυρο.

    Κονγκό, Νταρφούρ, Ρουάντα ,Τανζανία. Λιμός, εμφύλια φρίκη,  στρατιώτες  που  χορεύουν  θάνατο πάνω  σε  παιδικά κορμιά  στα έγκατα του κόσμου.       

Την έρημο  κεντούν  γύπες  ανθρωποθήρες!

     

  Ένας τρελός  μαζεύει στις παλάμες χώμα. Μάταια  φωνάζει,   «Να  ο άνθρωπος».

© Σκουρολιάκου Μαρία

 

 

Μανιταρόπαιδα

                         Αφιερωμένο στα μανιταρόπαιδα  και στην                                           

                                                              Αθηνά Δασκάλα

Ένα παράθυρο  με φως  ανοίγει.

Μπαίνει  δειλά  στο γκρίζο το δωμάτιο

αναμερίζει τα θολά τα πρόσωπα

και ηχεί αθωότητα λυσίκομη  στους τοίχους .

Στους τοίχους  που κρεμιούνται κέρματα

μιας άλλης πίστης  με παραλλαγή

και ξαφνικά  ένας κήπος  τα σκεπάζει

με μάτια τρυφερά , με χέρια που έπλασαν

πίνακες  και στιχάκια  μυρωμένο δάσος.

Δάσος  παιδιά και μανιτάρια  όλο χρώματα.

Κι ανθίζει ο χρόνος των ανθρώπων μια στιγμή.

Μην κλείσεις τούτο το παράθυρο.

Μπορείς να μείνεις  μέσα σου  παιδί;

Μπορείς  σ’ αυτό το  φως  να επιστρέψεις ;

© Σκουρολολιάκου Μαρία

                                                                                                                           Φωτο: Δ.Καλπύρης