Αφιερωμένο στα
μανιταρόπαιδα και στην
Αθηνά Δασκάλα
Ένα
παράθυρο με φως ανοίγει.
Μπαίνει
δειλά
στο γκρίζο το δωμάτιο
αναμερίζει
τα θολά τα πρόσωπα
και
ηχεί αθωότητα λυσίκομη στους τοίχους .
Στους
τοίχους που κρεμιούνται κέρματα
μιας
άλλης πίστης με παραλλαγή
και
ξαφνικά ένας κήπος τα σκεπάζει
με
μάτια τρυφερά , με χέρια που έπλασαν
πίνακες και στιχάκια
μυρωμένο δάσος.
Δάσος παιδιά και μανιτάρια όλο χρώματα.
Κι
ανθίζει ο χρόνος των ανθρώπων μια στιγμή.
Μην
κλείσεις τούτο το παράθυρο.
Μπορείς
να μείνεις μέσα σου παιδί;
Μπορείς σ’ αυτό το
φως να επιστρέψεις ;
©
Σκουρολολιάκου Μαρία
