Γη
που ακροβατείς σε ορφικό μεταίχμιο. Με θλίψη, ξεδιψώντας μύθους από προγόνων , σπαραχτικά
συλλέγοντας κορυφώσεις και βάραθρα .
Δελφοί
, Ακρόπολη, Δήλος , Ολυμπία, ομφαλός
και θεμέλιο της λέξης του ανθρώπου. Πάμφωτοι κίονες κυκλοτερούν το χρόνο.
Ναοί, με τη διαρκή τους υπόσταση , κατακρεουργημένοι
μάρτυρες της ιστορίας .
Αγάλματα στο
απόλυτο φως, που σμιλεύει ανεξίτηλα στην τέταρτη διάσταση, τα κορμιά τους . Αγρυπνούν
τ΄αρθρωμένα μέλη ομιλούντων σωμάτων.
Αρχαίο νανούρισμα , αρμοί σοφίας, ξωτικά κι αερικά που προσμένουν τους μύστες,
ν΄αφουγκραστούν , το γενετικό κώδικα στην ύλη των θαυμάτων
τους.
Άρπαγες κουβάλησαν στα
πέρατα, το μέτρο και την αρμονία κροταλίζοντας δόλο.
Άλαλοι λαοί ,
γεύονται τα
έργα, που εποίησεν ο Έλληνας !
Αχώρητη τελειότητα , πώς να
σωπάσει την πρωτόφανη ύβρη;
Άκου ξανά , τη
δωρική σιωπή των μνημείων , ύστατη κλήση σε θρόνους με όχεντρες .
Αβυσσαλέες
υπογραφές διαμελίζουν
το μέλλον. .
Μές΄τους καπνούς , ανθισμένα λουλούδια , μαραμένα παιδιά κι ο βρυχηθμός
των ειρηνοποιών.
Τρομαγμένες μάζες , βηματίζουν
στον πόνο, στωϊκά περιμένοντας την Αδράστεια .*
*Κόρη του Δία και της Ανάγκης,
θεά της τιμωρίας,
που έρχεται να αποκαταστήσει
τη
διαταραγμένη ισορροπία.
© Σκουρολιάκου Μαρία
