Βυζαντινές φωνές

Ημέρες με τα ''Υπερμάχω'' και τα ‘'χαίρε''
μας επιστρέφουνε βυζαντινές φωνές κι εσπερινούς.
Τις νύχτες, οι σκιές είναι μητέρες
που φέρνει αντάμα της η Παναγιά,
να ξεπονάνε κάθε άνοιξη τα σπλάχνα τους.
Δεν τις θωρείς μόνο τις νιώθεις απ’ το χάδι του αγέρα.
Τις αναπνέεις στο αγιόκλημα και μες το μωβ της πασχαλιάς
με το κεφάλι τους γερτό σαν τη Γλυκοφιλούσα.
Σχήμα αγκαλιάς που ξενιτεύτηκε στα φαναράκια που κρυώνουν
από το ένα του Διογένη ως του Νυμφίου τα μετρημένα
και της Μεγάλης της Παρασκευής τα νηπενθή.
Μια στρατιά ξυπόλυτοι Χριστοί
μ’ ένα ''γιατί'' χτυπούν στη γη τα ρόπτρα.
Η Ανάσταση θρηνεί διαμελισμένα όνειρα
και δακρυσμένη φεύγει για τον άλλο Απρίλη.

 © Σκουρολιάκου Μαρία

Επετειακό

           
            Το  Δέντρο  της Ελευθερίας μέσα από τη Χάρτα  του  Ρήγα

                                                           

Με φυσικά υλικά

                        Η αρχιτεκτονική του τριαντάφυλλου.
                          © Σκουρολιάκου Μαρία

                                        

Η Ποίηση Εφημερεύει

    Μύηση  στων πραγμάτων το βυθό, που  οι λαμπερές επιφάνειες σκεπάζουν είναι η ποίηση.

 Λάμπα  θυέλλης  είναι  των καιρών .

   Τόπος  που βρίσκει  η  καρδιά, στη  φυλακή της ύλης, για να μετράει  τη ζωή, με άλλα μέτρα .

     Η μυρωδιά της φύσης, το γέλιο ενός παιδιού, ο πλούτος της αγάπης. Μαντήλι  κόκκινο  που ανεμίζει  στα μάτια και στα σώματα.

 Και να! Κυλάει πλάι μας το  νερό και γίνεται τα τρυφερά  μας χρόνια.  Ένα κλωνάρι ελιάς μας ταξιδεύει ως τους  μύθους. Στις ρόγες ενός σταφυλιού ο Διόνυσος χορεύει. Στα τριαντάφυλλα του  κήπου  ευωδιάζει  η Σαπφώ.

   Κι  είναι η ποίηση  κραυγή στη σκοτεινά των οριζόντων. Που δένει γη και ουρανό. Που περιφέρεται στο όνειρο.

Για την αλήθεια  γράφει  που  έχει  βαθιά κρυφτεί στο ιδιωτικό μας άπειρο. Στις καρφωμένες στο σταυρό μεσσίες λέξεις.     

 Να η ελπίδα της. Πως κάποτε η γη θα διαρραγεί και ο ουρανός  θα βρέξει  απλότητα  στα  πράγματα και  στις  αισθήσεις.

    Η ποίηση μας προσκαλεί   να υψώσουμε  τις λέξεις.

    Την ευλογία να γευτούμε  των μικρών στιγμών.

     Μες στον καθρέφτη μας  δακρύζει  με της  γέννησης το θαύμα,  με  μιας φυγής το ανέκκλητο,  με του έρωτα το ακήρατο μυστήριο.

     Σπαράζει  με τον  ακατάσχετο καημό της  γης και την Αισχύλεια σιωπή εγείρει.  

  Για  ένα  «ναι»  ικετεύει που παραμυθεί, για ένα «όχι»  που μας σώζει.

Να μιληθούνε  τα πολύτιμα,  όταν  οι βεβαιότητες ματώνουν  και η απάτη αναγελά.

Και μας καλεί ενάντια στους λωτούς και στις  στιγμές τις κλειδωμένες.

  Και μας καλεί στο Άλλο φως όπου μονάχα με ψυχές  φωτίζει.

 © Σκουρολιάκου Μαρία

 

Πλατεία του φόβου

Χέρια πλοκάμια  και οι γροθιές αρματωμένες

μέσα σε χρώματα, φωνές κι ονόματα

σαν αναχώματα.

Θύτες  και θύματα –βουβά συνθήματα

και τραγικές είναι οι σιωπές.

Πλατεία του φόβου

Με την ελπίδα  να σκάβει υπόγεια

κορμιά  ακατοίκητα.

Γελάει η στέρηση

κι η απόγνωση πιάνει τη βάρδια της

να σέρνει αλύπητα

καρδιές και στόματα στο παρακάλι.

Ψυχρά κι απάνθρωπα στο πάρε δώσε της

χορταίνει κόκκινο και  τάζει  πάλι.

Πλατεία της νύχτας

Άλλος θεός κι ο ουρανός αλλάζει χρώμα

όπως οι λέξεις και οι ψυχές .

Ύστερα βρέχει ,ξεπλένει, παίρνει όλη τη λάσπη

και στις πληγές βάζει ένα ρούχο

να τις σκεπάσει 

όπως το ψέμα να ξεγελάσει

για να ξεχάσουν ποιός είναι ο φταίχτης

αυτού του πόνου.

Πλατεία του φόβου

Καρδιές στο χώμα,  ψωμί το σώμα .

© Σκουρολιάκου Μαρία