Χέρια
πλοκάμια και οι γροθιές αρματωμένες
μέσα
σε χρώματα, φωνές κι ονόματα
σαν αναχώματα.
Θύτες και θύματα –βουβά συνθήματα
και
τραγικές είναι οι σιωπές.
Πλατεία
του φόβου 
Με
την ελπίδα να σκάβει υπόγεια
κορμιά ακατοίκητα.
Γελάει
η στέρηση
κι
η απόγνωση πιάνει τη βάρδια της
να σέρνει αλύπητα
καρδιές
και στόματα στο παρακάλι.
Ψυχρά
κι απάνθρωπα στο πάρε δώσε της
χορταίνει
κόκκινο και τάζει πάλι.
Πλατεία
της νύχτας
Άλλος
θεός κι ο ουρανός αλλάζει χρώμα
όπως
οι λέξεις και οι ψυχές .
Ύστερα
βρέχει ,ξεπλένει, παίρνει όλη τη λάσπη
και
στις πληγές βάζει ένα ρούχο
να
τις σκεπάσει
όπως
το ψέμα να ξεγελάσει
για
να ξεχάσουν ποιός είναι ο φταίχτης
αυτού
του πόνου.
Πλατεία
του φόβου
Καρδιές
στο χώμα, ψωμί το σώμα .
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
