«..και
πέφτει η οβίδα στη φάτνη του μικρού Χριστού το
αίμα στο αίμα» Μίλτος Σαχτούρης(Δεκέμβρης 1948)
Την
άγια νύχτα θα λάμπουν πάλι οι
περιούσιοι της ύλης. Την ίδια νύχτα θα πέφτουν άνθρωποι –αστέρια, αζήτητοι της
αγάπης. Παιδιά άλλου θεού θα κάνουν κλήσεις αναπάντητες, στις πόρτες του
συστήματος. Χιλιάδες φάτνες, μα οι μάγοι
οδηγήθηκαν αλλού.
Χάσαμε
το Δεκέμβρη της Γέννησης. Στους κάδους με τα περισσεύματα ζωής, στα βρώμικα κράσπεδα
που κουρνιάζουν πεινασμένα πουλιά, στους ατέλειωτους θανάτους όπου γης, καθώς
το βαρύ χέρι του φόβου ερημώνει τους δρόμους.
Χάσαμε το αστέρι μας. Αυτό που ψάχναμε στον
ουρανό της αθωότητάς μας, όταν γινόμαστε άγγελοι και μάγοι στα όνειρά μας, για το μικρό
Χριστό που σώθηκε απ’ τη σφαγή. Γιατί είχαμε τη χαρά της άγνοιας. Τώρα που μάθαμε το
αστέρι άλλαξε πορεία. Μεσαίωνας στα όνειρα και χρόνος πέτρινος, μας γονατίζει.
Ο μαγικός χρόνος των Χριστουγέννων απλώνει πάνω στον πραγματικό
και τον σκεπάζει τραγικά. Επίπλαστη χαρά αφού, στο όνομα της αγάπης, φωνάζει το αίμα.
Ο Ηρώδης είναι εδώ. Γυρνάει στα
εκθαμβωτικά κέντρα των εξουσιών και
υπογράφει θρήνους.
Εδώ όμως είναι και το άλλο φως, που λάμπει στα μάτια των παιδιών
σαν θα χτυπήσουν την πόρτα μας, να μας θυμίσουνε τ’ αμάραντα λουλούδια
της παράδοσης. Να μας ξυπνήσουνε
τα χρόνια μας, όταν τα χέρια μας γέμιζαν με καρύδια, μήλα και υποδιαιρέσεις
της δραχμής.
Το φως που περιμένει στων γονιών τα
παιδεμένα πρόσωπα για μια ζεστή αγκαλιά, στων συνανθρώπων την υπομονή μια στιγμή ελπίδας.
Αυτό το φως,
που όταν σβήσουν τα πληθωρικά ηλεκτρικά λαμπάκια της γιορτής, θα αναδείξει πάλι τη γύμνια των αναίσθητων ωρών. Την πλάνη και την ερημιά του αληθινού σε μια
εικονική «επί γης ειρήνη».
Γιατί η ιστορία των Χριστουγέννων με τη
συμβολική αναγωγή, αποκαλύπτει τις συνέπειες του κακού. Κι ότι οι ευχές είναι χάρτινες, σαν
είναι μόνο λέξεις.
Ας
ελπίσουμε λοιπόν ουτοπικά, σαν ποιητές.
Ας πιστέψουμε στην αντίστροφη μέτρηση που
σηματοδοτεί κάθε γέννηση.
Ας
σταθούμε στο φως. Κι ας παλέψουμε γι’ αυτό με την καρδιά μας.
Χ ρ ό ν ι α
Π ο λ λ ά
Μ.Σκουρολιάκου
