Ανοίγω την πολύχρωμη κάρτα. Μια γλυκιά
μουσική απλώνεται και μια ευχή με κεφαλαία γράμματα δεσπόζει: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Ξημερώνει σε λίγο το καινούργιο
αίνιγμα, σαν ένα μωρό που γεννιέται πρωτοχρονιάτικα κι αρχίζει δειλά δειλά τα
βήματά του. Αλλιώτικο μωρό που μέσα σε 365 ημέρες μετατρέπεται σε ένα σεβάσμιο γέροντα. Σαν αρχαίος Έλληνας θεός, γεννάει τα παιδιά του, τις
τέσσερεις εποχές, που γεννούν τα εγγόνια του, τους δώδεκα μήνες. Ή μήπως τα παιδιά
του χρόνου είναι οι 365 μέρες; Παραμύθια κι ερμηνείες διαχρονικές για τους
μύθους και την επιστήμη ή δομές που ανανεώνονται και αντικαθίστανται με τους
ρυθμούς της ζωής, της τεχνολογίας και της ταχύτητας.
Ο χρόνος
μπορεί να είναι η ελπίδα μας, ή η μεγάλη απειλή.
Άλλοτε
γίνεται γιατρός και άλλοτε βραχνάς κι εχθρός μας.
Ατίθασος κι ανεξέλεγκτος, αδιάφορος κι
ανεξάρτητος, διαρκεί σχεδόν πάντα
υποκειμενικά. Μια μέρα μπορεί να μοιάζει αιώνας κι άλλοτε χρόνια ολόκληρα
μοιάζουν σαν μια στιγμή.
Τον ακουμπάμε την πρωτοχρονιά πάνω στην
καρδιά μας κι ονειρευόμαστε. Όταν πονάμε είναι ο πιστός φίλος. Όταν γελάμε, ο χειρότερος εχθρός.
Ένα
ποτάμι που κυλάει και μας παίρνει μαζί του. Η μήπως είναι μια επινόηση που
λειτουργεί κατά περίπτωση υπέρ ή κατά της ζωής μας;
Ο χρόνος μετριέται από τη στιγμή της
Δημιουργίας. Από τη στιγμή που κάθε υλικό διανύει την τροχιά του, δέσμιο στον
προαιώνιο νόμο της γέννησης και του θανάτου. Όπου, μέσα στο χώρο, η εκδήλωση
της ζωής προσδιορίζεται για τη διάρκειά της και την κίνηση, από το χρόνο.
Εδώ προκύπτει και το Άχρονο του
Δημιουργού και της αρχής αυτής της δημιουργίας.
Ας σκεφτούμε το χρόνο στην αιωνιότητα. Πριν
και πέρα απ’ αυτόν, λειτουργούν
ρυθμιστικές αρχές που ορίζουν ένα σύμπαν με ασύλληπτη διάρκεια για τον απλό άνθρωπο
και μεταβαλλόμενη για τους ερευνητές.
Ας σκεφτούμε το χρόνο μέσα στο χρόνο. Σαν
παρελθόν και σαν μέλλον. Ο παρελθών δεν υπάρχει κι έγινε μήνυμα. Ο μέλλοντας
δεν ήρθε ακόμα. Ο χρόνος και στις δύο
περιπτώσεις είναι απών. Ζωή χρονική έχει το παρόν μέσα από το οποίο ορίζουμε τα περασμένα, με
τις αναμνήσεις την αποθήκευση της γνώσης, την ιστορία και την πείρα της δράσης.
Το παρελθόν, ένα μεγάλο χωνευτήρι
υπάρξεων, γεγονότων, ιδεών, έχει κοσκινίσει τα πάντα κι όταν καταφεύγουμε εκεί,
μας γλυκαίνει και μας στηρίζει.
Το μέλλον, ο άγνωστος χρόνος, ο αιφνίδιος
και σχεδιασμένος μαζί, ο απαιτητικός και αναπόφευκτος. Το όραμα και η
ελπίδα του.
Το υπέροχο είναι, ότι το παρελθόν γεννάει
το παρόν και το παρόν το μέλλον, ενσωματώνοντας μια ενότητα ουσίας, όπου κυριαρχεί
ο θρίαμβος της ζωής σ’ όλα τα όντα.
Ο χρόνος κυλάει, έρπει, πετά, τρέχει,
γίνεται ίλιγγος. «Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει», κατά τον
Ηράκλειτο.
Οι σοφοί της γης, οι αθάνατοι, οι
αγαπημένοι μας, είναι δίπλα μας στη ροή του χρόνου. Πνεύματα και ψυχές που κατέλυσε και τον κατέλυσαν. Γιατί νίκησε την
ύλη, μα τον ξεπέρασε η δύναμη της ιδέας,
αναλλοίωτη και παντοτινή, η μόνη μη μεταβλητή, στην ακατάπαυστη
αλλαγή των πραγμάτων.
Κι ο δικός μας χρόνος σήμερα; Στη νέα δομή
του, ο κατακερματισμός, το πολυμήνυμα, η νέα ηθική του « χρόνου φείδου», τα πακέτα των ωρών που
ξοδεύονται σε ημέρες ταχείας κυκλοφορίας και
ηλεκτρονικές σκέψεις.
Ο χρόνος είναι δέσμιος ενός παγκόσμιου
κανόνα και το δικαίωμα στην ελευθερία κατέχει η τελετουργία της αγοράς.
Ο απανταχού της γης τρόμος, μικραίνει τις στιγμές και γιγαντώνει το άγχος τόσο που
δεν προφταίνεται τίποτα. Προγράμματα καταβροχθίζουν το παρόν και οι καθρέφτες
παραπέμπουν στο ανατριχιαστικό πορτρέτο
του Ντόριαν Γκρέϊ άδειο από ψυχή αλλά
γεμάτο από χρόνο και νιάτα.
Το στοίχημα με το χρόνο είναι να
περνάει πάνω στις υπάρξεις
πραγματώνοντας το όνειρο, χρωματίζοντας τις εποχές σε μια σχέση όχι αγωνίας με
τη φθορά, αλλά υπαρξιακή, με αναγωγή του εφήμερου στην αξιοπρέπεια της γνώσης
και του κύκλου της ζωής.
Ας τον ονειρευτούμε λοιπόν σαν πρεσβευτή
ειρήνης.
Ας διαβάσουμε την τρυφερή του ματιά που μας χάρισε όσες
στιγμές μας κάνει και δακρύζουμε.
Ας τον χαιρετήσουμε στις παλιές φωτογραφίες
,στα χέρια της μάνας μας, στις μνήμες
της καρδιάς μας.
Ας τον λατρέψουμε στα μάτια των παιδιών,
στο βλέμμα της αγάπης.
Ας τον υποδεχόμαστε στην ανθρωπιά της
καλημέρας και της ευχής.
Να μην τον παραμορφώνουμε με ανισόρροπες σκέψεις και ουτοπίες.
Να μην τον πελεκάμε όπως ο Προκρούστης.
Να μην παίζουμε μαζί του, ούτε κυνηγητό,
ούτε κρυφτό. Ούτε να τον μετατρέπουμε σε υπολογιστή ή κινητό.
Να αφεθούμε στη γοητεία του σαν τα παιδιά και να χαιρόμαστε
τις αποδράσεις μέσα μας και γύρω μας.
Να αγαπήσουμε το χρόνο που έρχεται κάθε
φορά φορτωμένος με γνώση και αισθήματα
και να ζητήσουμε μια ευχή. Να μας βρίσκει να τον περιμένουμε μέχρι τη δύση, γιατί δεν είναι αλήθεια αυτό που όλοι
λέμε: « Κοίτα πως περνούν τα χρόνια».
Ο χρόνος
έχει μια απόλυτα
προδιαγραμμένη απάντηση :
«
Πως περνούν αλήθεια οι άνθρωποι».!
Μαρία Σκουρολιάκου
