Περίλυπη άνοιξη , δακρυόεσσα ,
και στις
καρδιές σωπαίνουν οι καμπάνες.
Στη γεμάτη πρόσωπα έρημο
πεδία βολής
με αληθινούς,
τους στόχους δοκιμάζουν .
Κομμάτια ο ήλιος
διασπείρεται
σε ίσκιους
ανελέητους και κρότους .
Ύστερα
θάρθουνε ντυμένοι άνθρωποι
για να δωρίσουν
υποσχέσεις
και ανοικοδόμηση .
Τις αλγεινές
μέρες θα
στολίζουν
με
περίτεχνες παγίδες
και στη θέση των
ερείπιων ονείρων
σπίτια και
ναούς θα
χτίσουν .
Μόνο το φως
που δεν πιάνεται
στα δάχτυλα
θα ταξιδεύει
στις πρόσφυγες ελπίδες
θάλποντας
τη σιωπή της λευτεριάς
εξορισμένης στου σπαθιού την κόψη .
Θα περιμένει
στη μνήμη των λέξεων
και στης οργής
τα συναξάρια
το σύνθημα .
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
