Το βλέμμα

Αχ και ναρχόταν  ο  καιρός
του προηγούμενου  βλέμματος
Προτού  αμαρτήσουμε.
Προτού να  γίνουμε αθώοι  με πιστοποίηση.
Γιατί αποδεχτήκαμε  όρους  ψυχής
συμβόλαια και κανονισμούς  ωσί πολίτες.
Παντού μυρίζει σώμα ανθρώπινο
κι αλλόκοτη αιθαλομίχλη.
Μα  τίποτε δε φαίνεται  αφύσικο.
Μόνο οι φωνές των αγγελοκρουσμένων
που τραγουδούν  ηλεκτρισμένες λέξεις,
καίνε το φόβο τους να ζεσταθούν
κι άλλοτε  γίνονται πουλιά.
Πέφτουν απ΄τα παράθυρα στη γη
βάφοντας κόκκινη τη μέρα,
μήπως  φυτρώσει,
το βλέμμα
το προηγούμενο.
Τότε , πριν γίνουμε αθώοι ...



© Σκουρολιάκου  Μαρία