Mακρύς ο δρόμος
μέχρι τη δεξαμενή των καθαρμών. Άβυσσος για να φτάσεις ως το Μίνωα τον κριτή και μόνο ένα λευκό καπνό, αφήνουνε τα ονόματα, γράφοντας την επετηρίδα του ουρανού .
Αρχαίο στάρι το ψωμί σου , οστά ομιλούντα και πηλός
με δάκρυ. Το καταπίνεις
γιατρικό κι όμως τα σωθικά σου τρώει.
Το σώμα σου, μες΄τη λαλιά του κόσμου, τρισέμορφο , κυκλαδικό. Μα το σκορπούν βέβηλα
στόματα που σε δικάζουν και
σ΄ορίζουν.
Και θυροδέρνεις με τραγούδια χοϊκά , σε
βυσσοδόμους και σε Συβαρίτες, ως
μεγαλώνει βάναυσα η σιωπή
και αλλόκοτα μικραίνει
η φωνή σου.
Πότε θα βάλεις αιμοστατικό στο
μύθο; Πότε θα εξορίσεις την αναποδιά ; Οι
Καρυάτιδες διψάνε μνήμη και τις ποτίζεις γολγοθά καιρό.
Το Αιγαίο φως πουλάς στις αγορές κι υποθηκεύεις τα χειρόγραφα της Δήλου.
Να χόρευες καλύτερα
ζεϊμπέκικο, τσάκισμα στην Επίδαυρο
και ζάλο, παρά ενάτη του Μπετόβεν
με παράσιτα σε άσφαλτο σπαρμένη μετανάστες .
Μίσησες τα παιδιά σου σαν τη Μήδεια .
Σε ποιά θυσία τα προσφέρεις πάλι ;
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
