Ένας
χρόνος κι ούτε σημάδι , ούτε
καν όνειρο ναρθείς για λίγο, με το γλυκό
χαμόγελο, το πάντα λυπημένο .
Με κείνο το μεσίστιο
βλέμμα σου , που επισφράγιζε
τη σχεδόν μόνιμη πικρία
και πίκρα της ζωής σου .
Ένας χρόνος . Σαν νάταν χτες. Και που έφευγες , νοιαζόσουν το
καλό του
κόσμου . Γι αυτό μονάχα ήθελες
να ονειρεύεσαι και
ανοφέλευτα να δίνεις.
Μια τόσο σπάνια εξαίρεση , σ΄ένα
κανόνα, που μας θάβει κάθε μέρα
ζωντανούς. Εμάς τους ‘’τυχερούς’’
που ανάβουμε, λέξεις στην παγωνιά σου , μάταια . Στην παγωνιά όλων
εκείνων , που μας κοιτούν με μάτια ερμητικά κλειστά .
Αδερφέ μου , η μεγάλη
νύχτα δεν είναι στο χώμα. Στις
μέρες μας είναι..
Αδελφέ μου
Τις
μεγάλες λέξεις
τις
κάνουν τα αισθήματα.
Τις
μικρές ζωές
Οι
καημοί των αγαπημένων.
Και
θρηνούμε τα χρόνια του ήλιου
τα
πικρά χελιδόνια που ορφάνεψαν.
Στο
προσκλητήριο της καρδιάς
φωνάζω τ΄όνομά σου.
Αγιόκλημα και πασχαλιά
σου
φέρνω να μυρίσεις.
Θα
τ΄ακουμπώ στο χώμα σου
και θα
σου λέω : υπάρχεις .
Γιατί
, ότι αγαπούμε είναι εδώ
Γιατί
, ότι αγαπούμε, είναι στο πάντα .
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
