Βλάσφημα στόματα
λιθοβολούν τις λέξεις.
Σφαγμένο
φως σημαιώνεται
στα μακρινά μπαλκόνια των οίκων.
Κι
έχουμε προσταχτεί
έξω απ΄τον ουρανό
της ελευθερίας
με τα
περάσματα διάπλατα σφαλιστά .
Φοβάμαι που
τελειώνουν οι πατρίδες
κι ανάνθρωποι
τις μέρες μας
αλιεύουνε
για να
δειπνούν οι άγριοι καιροί .
Και
, πώς
μπορείς ειρηνοπόρους να στρατεύσεις ;
Στέρεψαν οι
αετοκορφές .
Χρειαζόμαστε τις
σκάλες των άστρων ,
της μυρτιάς
τα κλαδιά ,
σύντροφο πίκρα και
Ιώβ υπομονή .
Είναι η
αγάπη, σώμα με πληγές
και
το αηδόνι κλειδωμένο στων λωτών
τα χρόνια .
Μοίρασε
άρτους ελιάς στις εκκλησιές των ενστάσεων.
Γιατί ο
σπόρος του μύθου
στα έγκατα
της κραυγής ορθώνεται
και μέσα στους
θνητούς θα τρέξει
φλέβα Θεού.
Κι επειδή πάντοτε αληθεύουν οι
χρησμοί
Και
των σοφών οι μνήμες επιστρέφουν
θαρθεί το
πλήρωμα του πόνου ν΄ αναστήσουμε .
Ως τότε
στης ποίησης τα ποτάμια
θα
ξεπλένουμε το αίμα
και με
το αντίτιμο του ανθρώπου,
του ήλιου τα διόδια θα
περάσουμε !
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
