Στους
καιρούς των τραγικών ανατροπών, της αντεστραμμένης βαρύτητας των ιδεών, καίγονται όλα τα γνωμικά
.
«Άνοιξη παρά τέταρτο» λέει ο Ελύτης. Πολύ πικρά θα το
αλλάξω. Άνοιξη, παραδομένη στο χειμώνα του ανθρώπου.
8
του Μάρτη κι
η
άνοιξη φοράει πρόσφυγες. Φοράει
πραίτορες με πλυμένα χέρια, μακροχρόνιες κραυγές απόγνωσης, πολύμορφες
προδοσίες και ατέλειωτους καταλόγους εκτελεσμένων και μελλοθάνατων.
Χορεύει, ένδοξα η ισότητα, στα προεδρικά σκυλιά
του Λευκού οίκου, στις αστραφτερές συνόδους κορυφής, στις χλιδάτες επιδείξεις
των Κροίσων.
Αιμορραγεί ανελέητα στα αλώνια του κόσμου. Στο σημείο Ταχρίρ στην Αίγυπτο,
στην πλατεία Αλλαγής της Υεμένης, στις ερήμους της Σομαλίας με
ακρωτηριασμένη φύση, στη σιωπή των τσαντόρ, στο παζάρι των κοριτσιών της
Ανατολής, στο τράφφικιν της πολιτισμένης Δύσης.
Αποτελέσματα της συναλλαγής και της κουλτούρας του ευτελισμού. Η εκπραγμάτιση
κατά της αυτοδιάθεσης. Η σκλαβιά κατά της ελευθερίας. Στο Ζάλογγο οι
γυναίκες έγιναν πουλιά για να μην καταλήξουν στο χαρέμι. Στο Δίστομο, ντύθηκαν
ισόβια το θάνατο από έργα πολιτισμού του Γ΄ Ράιχ.
Δεν αρκεί μια μέρα. Μια ζωή δεν αρκεί,
με το δεδομένο ότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας οι αυτοκρατορίες για να επιβιώσουν, κουβαλάνε μαζί τους όλα τα
νοήματα εκτός απ’ τη λέξη ισότητα.
Την καίνε σε θαλάμους αερίων στο
Άουσβιτς. Βασανίζεται φρικτά,
από
ένα Κόμοδο στη Ρώμη, μια Λίντι στο Ιράκ,
και άλλους χιλιάδες με στολή παραλλαγής, στη διαδρομή του ανθρώπου.
Στα Βαλκάνια υπάρχουν
ολόκληρα χωριά που δε βρίσκεις
κορίτσια από 15 ως 25 χρόνων, ενώ
ταυτόχρονα εκατοντάδες κοπέλες έχουν δολοφονηθεί ή εξαφανιστεί. Απ’ την
Τεχεράνη ως το Χαρτούμ, από την Καμπούλ
στην Καζαμπλάνκα, χιλιάδες διώκονται και δολοφονούνται. Στο Μεξικό οι
φονταμενταλιστές, στα εργοστάσια της περιοχής όπου
χιλιάδες κορίτσια εργάζονται για
ένα κομμάτι ψωμί, δολοφονούν, απαγάγουν, βιάζουν, εξαφανίζουν χωρίς ίχνος.
Είναι οι πλούσιοι, οι έμποροι
ναρκωτικών, οι ατιμώρητοι …..
Για ποια γυναίκα
να μιλήσουμε, σ’ αυτό το θολό τοπίο που
χρησιμοποιεί φυλές και φύλα για τους
σκοπούς της άρρωστης λέξης «κέρδος»;
Να
μιλήσουμε για την ισότητα των νόμων. Για την εκκωφαντική σιωπή της ανισότητας. Για το ποιοί είναι τα θύματα και ποιοί οι
τρομοκράτες.
Να
μιλήσουμε για τον άνθρωπο. Για την ευλογία της κοινής ύπαρξης που έχει
καταρρακωθεί και μετριέται ψυχρά κι υπολογιστικά σε ένα φρικτό εμπόριο ψυχών.
Ας
θυμηθούμε τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος»
του Ρίτσου. Τον αέρα που φυσά από τις σκηνές μιας ταινίας που διώχνει τη
θολούρα, τα συρματοπλέγματα, τα τείχη, το ρατσισμό, να φανεί η τρυφερότητα στις
σχέσεις των ανθρώπων και η αλληλεγγύη όπου γης.
Να
μιλήσουμε για την αυτογνωσία. Γιατί η τόλμη των επιλογών δεν έχει γένος.
Έχει αγώνα εσωτερικό για να κερδίσει η ζωή.
Έχει αγώνα εξωτερικό για την
ανατροπή της εξάρτησης ανδρών και γυναικών από τις προσδοκίες
της νέας τάξης πραγμάτων.
Να κοιτάξουμε
μέσα μας και γύρω μας, όχι ότι
μας δείχνουν, αλλά ότι φωτίζει το
«εμείς» κι ο λόγος της αγάπης.
Για να γυρίσει σελίδα ο κόσμος πριν είναι αργά !...
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
