Αρχαίο στάρι το ψωμί σου, οστά ομιλούντα και ναός.
Το καταπίνεις γιατρικό κι όμως τα σωθικά σου τρώει.
Το σώμα σου μες στη λαλιά του κόσμου, τρισέμορφο, κυκλαδικό. Μα το σκορπούν
βέβηλα στόματα που σε δικάζουν και σ’ ορίζουν.Και θυροδέρνεις με τραγούδια χοϊκά, σε βυσσοδόμους και σε Συβαρίτες, με τη φωνή σου να μικραίνει αλλόκοτα. Το Αιγαίο φως πουλάς στις αγορές κι υποθηκεύεις τα χειρόγραφα της Δήλου.
Ακούς Ενάτη του Μπετόβεν με παράσιτα κι ο χάρτης σου με προσφυγιά σπαρμένος.
Το σώμα σου, έμποροι της άνοιξης, ταΐζουν γολγοθά καιρό.
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
