Ήρθαν
ντυμένοι ‘’φίλοι’’ αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας .
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους .
Έφεραν το Σοφό , τον Οικιστή και το Γεωμέτρη
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών
Την πάσα Υποταγή και Δύναμη
Το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους .
Έστησαν και θεμέλιωσαν
τους Νόμους τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας .
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους
‘’ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ‘’ Ο. Ελύτης
Ο Ηρώδης των ψυχών. Μάγοι με δώρα, τις φρικτές τους φορώντας στολές
.
Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη μιλούσε για το θηρίο .Ο
Γέροντας Παϊσιος προέβλεπε το αίμα στο ναό της δημοκρατίας.
Με όρους εποχής , η χρεοκοπία ως έκτρωμα της παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε πρώτα από
τις αξίες και τα αισθήματα . Κατάπιε τις λέξεις και τις έννοιες
δημιουργώντας πιστωτικό γεγονός συνειδήσεων.
Τί είναι η πατρίδα μας ; Μην είναι οι κάμποι ; Μην είν΄τα πράσινα ψηλά βουνά ;
Μην είν΄ ο ήλιος της που όλο λάμπει;
Γιατί μου κρύβετε
τον ήλιο; Ο Διογένης πέθανε ...
Ο Θουκιδίδης φωνάζει στο Λοιμό: ‘’Αλλ΄η νόσος εισήγαγε προσέτι και άλλας
χειροτέρας μορφάς ανομίας εις την πόλιν’’.
Τί είναι η πατρίδα μας . Μια υποθήκη αίματος και σάρκας .
Οι ύαινες κυνηγούν ηλιόφωτες περιοχές , γλώσσες που
τραγουδούν , πρόσωπα που γελούν. Άχ χώρα του φόβου. Χρηματιστήριο ,
κολαστήριο , δηλητήριο.
Κάποιοι φωνάζουν «ξυπνήστε». Στο μέγαρο παζαρεύουν φιλέτα , χρυσάφι
, αργύρια. Η πλατεία Κολωνακίου μοσκοβολάει αθωότητα . Οι φυλακές μυρίζουν
πτώχευση. Ο Λουδοβίκος 16ος όταν ανέβαινε στο ικρίωμα
είπε: ‘’όλα τούτα διαφαίνονταν εδώ και δέκα χρόνια. Τι με οδήγησε στον
εφησυχασμό;’’
Όλα τακτοποιούνται ήσυχα . Με τηλεθέαση. Οι λέξεις γλιστρούν στην ακοή
δίχως φωνή και αντεγκλήσεις. Νυχτερινές υπογραφές ξεπλένουν το
κόκκινο. Πίσω απ΄τα φώτα άστεγοι κουρνιάζουν στους δρόμους.
Ανοιχτή πληγή. Σώμα και μνήμη της γης μου . Η σάλευση των αναλογιών
οδηγεί σε προθανάτιες διαδικασίες . Σε κοινωνία που αιμορραγεί , με
τα πρόσωπα της θυσίας να πολλαπλασιάζονται, προφητεύονται
δεσμά μακράς διάρκειας . Οι διεθνείς του αθλήματος άλλοτε προβλέπουν το
μάταιο της σωτηρίας , άλλες φορές δείχνουν τα κρεματόρια κι ενίοτε
εκφωνούν λόγους επιβράβευσης σαν επικήδειους.
Ζωές χωρίς ζωή. Κι ένας χειμώνας απ΄το παραμύθι του Άντερσεν για το
κοριτσάκι με τα σπίρτα. Κατά πάνω μας . Στο Μέγαρο και
στη Λυρική σκηνή, ο πολιτισμός, παρά την κρίση, περιέργως ανθίζει!
Μήπως να θέσπιζαν θεωρικό μισθό για τους πτωχούς, ως
άξιοι απόγονοι λαμπρών προγόνων;
Οι ειδήσεις καλπάζουν μαζί με τις απολύσεις ,την πείνα , τα ποσοστά των
ληστειών και τη φοροδιαφυγή , τη μόνη κατ΄εξαίρεσιν ελεύθερη κι ωραία, τα
σχέδια Εταίρων , αυτά κι αν καλπάζουν, κουβαλώντας
στη ράχη την Ευρώπη.
Οι διανοητές και οι διανοούμενοι επιτελούν το καθήκον τους ανάλογα
με την εκδοτική τους δραστηριότητα, ονομάζοντας ευκαιρία κάθε αντιξοότητα . Η
‘’ρωμαλέα’’ τους φωνή άμπωτε να στρεφόταν στους καπετάνιους. Τα
παιδιά πήραν το δρόμο της ξενιτειάς . Τα παιδιά αποφοίτησαν από το Μετσόβειο
,το Αριστοτέλειο . Δεν πήγαν στο Γέιλ, στη Βοστώνη.
Η φωνή της ιστορίας σωπαίνει στα φυλλασσόμενα προάστια.
Η χρεοκοπία, με ανεξίτηλο μελάνι ταξιδεύει στις σάρκες, στις ψυχές, στα
όνειρα. Το φως στο ανατολικό Αιγαίο, θα δοθεί απ΄τη γείτονα χώρα.. Οι
παραβιάσεις είναι άλλο σταυρόλεξο , για δύσκολους λύτες.
Έλληνες όπου Γης στείλτε μια κάρτα στο Καστελόριζο, νάχουνε
δρόμο τα καράβια απ΄την πατρίδα .
Τα Ελληνόπουλα φωνάζουν ‘’ Κάντε στην
πάντα να
περάσει η Ελλάδα’’. Την ίδια ώρα που δημοπραττείται η Καρυάτιδα.
Χρόνια και χρόνια, καταγεγραμμένα μελανά στα βιβλία , οι ξένοι έκλεψαν ,
σύλλησαν, βίασαν, μόλυναν, ανενόχλητοι, στηριζόμενοι, επιδρομούντες
δανειζόμενοι και μη επιστρέφοντες τα οφειλόμενα.
Θαρρώ είναι η πρώτη φορά που το υπέροχο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο δεν έχει
λέξεις να περιγράψει. Γέμισαν οι οθόνες χειραψίες και χαμόγελα
φακού. Συμφωνίες και υπογραφές . Ο δρόμος αδιέξοδο , στο βάθος τοίχος και
υλικά κατεδάφισης. Ιδεολογικά και συστημικά .
Ελπίδα είναι μόνο η ΕΝΔΟΧΩΡΑ των ανθρώπων . Ο πληθυντικός
αριθμός. Οι μικρές καθημερινές ιστορίες του κοινωνικού αποκλεισμού. Τα μεγάλα
προσωπικά δράματα των αόρατων άλλων. Ο τρίτος κόσμος της Ελλάδας που αυξάνεται.
Οι χιλιάδες, που το φωτεινό 2004 ήσαν στο στέγαστρο Καλατράβα.
Η τραγική στατιστική που κάθε μέρα γίνεται ποτάμι άγριο, αφού
χρεοκόπησε ο πραγματικός πολιτισμός.
Η γνώση γέννησε οιμωγή, φωτιές και πένθιμα παιδιά . Οι κάδοι , κυρίως όταν
πέφτει το βράδυ, φιλοξενούν επισκέπτες του ξεροκόματου. Στης πόλης το
πρωτόγνωρο κενό, τις νεκρές τζαμαρίες στολίζουν οι λέξεις – στοιχειά,
‘’ενοικιάζεται’’, ‘’πωλείται’’. Μέχρι τον ηλεκτρικό ο δρόμος
σου μετράει κάμποσα ‘’παρακαλώ βοήθεια’’, άλλα τόσα ‘’πεινάω’’ .
Τις γραβάτες φοβάμαι. Τις γραβάτες και τα κοστούμια που μας παίρνουν τα
μέτρα ζωντανούς .Την προδοσία φοβάμαι , που φιλάει τόσο εγκάρδια
. « Ο Ιησούς δεν πέθανε τη Μ. Παρασκευή στο σταυρό αλλά την
Μ.Τετάρτη στο Όρος των Ελαιών» έκρινε ο Λιαντίνης .
Πώς θαρθεί η πορεία στο φως; Γιατί η
παραδοχή του χαμού λειτουργεί αρνητικά στην ελπίδα. Στα
πένθιμα παιδιά με το βλέμμα στραμμένο προς τα μέσα , ελπίζω. Στο
αλώβητο εκείνο κομμάτι της ψυχής και της συνείδησης που
δεν πρόφτασε να μηδίσει και βίωσε τον πρωτόγνωρο μεταπολιτευτικό πολιτικό και
κοινωνικό εκφυλισμό . Γιατί οι θάνατοι δεν ήσαν μόνο στα χαρτιά ,
στις λέξεις , στα αισθήματα και στις βρώμικες συναλλαγές. Εν καιρώ δημοκρατίας
οι νεκροί επωάστηκαν από τη διαφθορά, τους μεταμοντέρνους γονείς,
το γέλασμα του οράματος, τα τοξικά προϊόντα του χρήματος, τους δείχτες
ασημαντότητας .
Φυσούν στους δρόμους του κόσμου σαρωτικοί άνεμοι.Φυσούν πάνω στις
ανυπεράσπιστες ζωές μας. Ας εφημερεύουμε στην ΑΓΡΥΠΝΙΑ.Βαδίζουμε
έτσι κι αλλιώς σε πεδίο βολής. Σε εκδοχές φρίκης ασκούμε την αντοχή μας . Σε
πτωχευμένες λέξεις διατυπώνουμε τη διαμαρτυρία μας. Σε αισθήματα –δεσμώτες
τρέφουμε την συνύπαρξή μας .
Κάθε τόπος έχει το σώμα και το πνεύμα του . Εχει το αίμα του .
Ο τόπος που
είναι η πατρίδα μου, έχει κάτι που δε χρεοκοπεί.
ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ.
Η Δύση είπε : κουράγιο Έλληνες. Κάποιοι χορεύουν πάνω στο αίμα
και τους τρύπιους νόμους.
Πείτε τους ,
πως εδώ είναι το χώμα του Αισχύλου και των άλλων γιγάντων που θα
επιζήσουν ως το τέλος της ανθρωπότητας .Κι ότι οι Ερινύες, έρχονται απ΄τα βάθη
των Ελλήνων να τιμωρήσουν κάθε άμετρο .
Ο τόπος της πατρίδας μου έχει και κάτι ακόμα που δε χρεοκοπεί. ΕΧΕΙ ΤΟ
ΦΩΣ .
Στο όνομα των παιδιών , του ήλιου , του Αιγαίου , της
ροδιάς , της πασχαλιάς , του αιώνιου, κατενώπιον της ύβρης .
ΚΑΤΑΣΑΡΚΑ
ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ.
